Bloemen uit Berlijn

Het beroep van mijn vriendin bestaat uit het woord. Niet in mooie zinnen op papier, maar gewoon bondig en duidelijk uitgesproken door een microfoon van een headset. Zakelijk en in het Duits. De taal van Goethe maar ook van Udo Lindenberg.

Ze werkt voor een Duits automerk, waar zij de contacten onderhoudt met klanten en lokale dealers. Een ster aan het firmament van luxe en weelde.
Door de drukte in het callcenter lijkt de nabijheid van degene aan de andere kant van de lijn soms groter dan die van de zwoegende collega aan de andere kant van het geluidsabsorberende scherm.

Af en toe geeft ze een teken van (mede)leven richting haar collegae. Een klein gebaar of gewoon een oprechte glimlach. Maar vaak komt de boodschap niet tot aan de andere kant. Omdat het paar ogen, voor wie de boodschap is bedoeld, vastgeklonken zit aan het beeldscherm. Een "legbatterij" van informatie-verstrekkers.

De intensiteit van de telefoongesprekken variëren van oppervlakkig tot confronterend tot huiveringwekkend. Een klant vraagt of het mogelijk is, om de (nog te leveren) bolide te voorzien van een snelheidsbegrenzer, zodat zijn vrouw slechts 40 kilometer per uur kan rijden met het ding. "Ze heeft namelijk geen rijbewijs". Mijn vriendin kan een opkomende lachbui ternauwernood onderdrukken. Wat moet ze hierop antwoorden?

Een norse man belt op. Herr Mayer uit Berlijn. Boos en vooral teleurgesteld over de service. Door gerichte vragen te stellen, verandert de ondertoon van het gesprek. Van het ene op het andere moment is zijn slechte humeur verdwenen. Hij verontschuldigt zich zelfs nog voor zijn kwaadheid van zonet. Zijn stem intrigeert haar. "Eigenlijk best een mooie radiostem".
Met een vleugje zinnelijkheid. Zal ze mij thuis iets vertellen over deze telefonische "flirt"?

Thuis op de computer "googled" ze zijn naam. "****** Mayer, Berlin" tikt ze in. Binnen 4 seconden komt ze op een website terecht, waar Herr Mayer zich ontpopt als zijnde ingenieur. De foto ernaast valt niet tegen. Al gauw wordt duidelijk dat er ook een "Frau Mayer" bestaat. En twee leuke tienerdochters.

Een dag later krijgt vriendin een telefoontje van de receptie. Of ze even "naar beneden" wil komen.
Ze krijg een enorme bos rozen in haar armen gelegd. Verbazing en verwarring. Of misschien wel verbijstering? Ze kijkt op het kaartje dat aan de bos vastzit. De tekst is kort en veelzeggend: "Vielen Dank! M***** Mayer". Ze voelt haar wangen rood kleuren. Net zo rood als de rozen die ze in haar arm houdt.

Iedereen kijkt verbaasd in haar richting, als ze weer binnenkomt. Wat een sensatie! Ze voelt zichzelf de rest van de dag een soort kermisattractie. Iedereen wil weten, wie die prachtige bloemen heeft laten bezorgen. Ze doet het maar af met "Van een stille aanbidder gekregen". De fantasie van de collega’s slaat bijna op hol. Oók goed. Laat ze maar gissen…

’s Avonds krijg ik te horen, dat zij ondanks dit verrassende intermezzo dik tevreden is met haar eigen "Jan Doorsnee", die haar positief stimuleert en met beide benen op de Limburgse grond houdt. Maar de herinnering aan die aardige Herr Mayer, die zal ze haar hele leven met zich meedragen…