Je hoofd moet leeg zijn om met een verhaal te kunnen komen. Het probleem van schrijvers is meestal niet dat ze te weinig aan inspiratie en indrukken hebben, maar eerder te veel.Hardlopen dwingt je, indrukken van buitenaf te beperken tot het denken over de hard- of mulheid van de grond waarover je loopt, de groep waarin je loopt, je hartslag en/of je snelheid. Je gedachten worden meer basic. Eén van de weinige momenten dat het denken "stopt". Van verstand naar gevoel: de intense liefde tussen jezelf en het landschap.
Emoties vertroebelen vaak de vergezichten. Net als je veel moeite hebt gedaan om een berg te beklimmen, blijkt op de top een dichte mist te hangen.
Ook je innerlijke kracht kent barrières en tegenslagen. Werkloosheid, racisme, haat, miskenning en intolerantie; ze komen vaak op ons pad. Mijn interesse in kunst en cultuur bijvoorbeeld, past niet bij mijn inkomensgroep. Mijn ideeën over goed management kan ik nóóit toepassen, omdat ik een dergelijke functie niet bekleed.
Hoe kun je leven met onvolkomenheid? De hemel op aarde blijft altijd een poging tót een "hemel op aarde".
Zondag 14 juni 2009. Maastrichts Mooiste. 15 Kilometer hardlopen door de Maastrichtse binnenstad, om vervolgens onderweg naar Kanne (B) & Chateau Neercanne een mentale dood te bereiken. Voortvarend ging ik van start. De eerste 5 kilometers liep ik in 23 minuten & 19 seconden, de tweede 5 kilometer vervolgens al in 28 minuten & 44 seconden, en tenslotte de laatste 5 km in 29 minuten & 15 seconden. Het zweet gutste over mijn rug. De broeiende warmte deden me (figuurlijk) ontploffen. Ik wilde te veel en kón te weinig. In arren moede liep ik de berg op. De snelheid tussen wandelen en rennen werd nihil. Darmen die hun beklag deden. Ik was weer eens in de val gelopen van te véél willen in te weínig tijd.
Gelukkig gebaarde een meisje me, om haar te volgen voor de laatste 3 kilometers. En met mijn laatste krachten sleepte ik mezelf over de Maastrichtse kasseien, richting finish. Eindelijk! Daar was de eindstreep. Totaal leeg en uitgeput liep ik terug, over de Maasbrug, richting Platte Zaol. Blij dat ik de eindstreep tóch had gehaald! De grootste en moeilijkst te overwinnen tegenstander ben je áltijd zélf.
Toch voelde ik mezelf enkele uren later, toen de energie weer enigszins terug was, trots op mijn prestatie. Weliswaar van een ander kaliber dan het jaar ervóór. Destijds: 1 uur & 15 minuten; nu: 1 uur, 21 minuten.
Mijn naam is dit jaar verkeerd genoteerd op het wedstrijdformulier. Dus waarschijnlijk zal nooit iemand weten wie er nu werkelijk achter deze tijd schuilgaat……
1 opmerking:
The Happines of the short-distance runner.
Usain Bolt schijnt relax te starten aan zijn 100 meters in Berlijn.
Een zwart bliksemschicht van 9.58 seconde.
Hoe relaxer je bent, des te minder dat je verzuurt is het " nuchtere" commentaar van een sportverslaggever.
Een reactie posten