Na het bezoek aan het Eiffelgebouw en de Timmerfabriek zette de bus met ons gezelschap koers richting Luik-Guillemins, waar het nieuwe station van architect Calatrava kon worden bewonderd. Dit station is gelegen in een achterstandswijk, die waarschijnlijk over circa 15 jaar een compleet ander gezicht zal hebben. Een wijk in verandering.
Eén van de architecten had hier zijn plan "Shadow City" op gebaseerd. Hij was op zoek gegaan naar de verhalen van de stad. Elementen als prostitutie en verval niet als hinderlijk te zien, maar als één van de elementen van de stad.
Het blijft de vraag of je een bepaalde cultuur moet wegpoetsen uit een stad? Het zal immers tóch weer de kop opsteken, en dan waarschijnlijk op een plek waar men dit het liefste niet heeft.
Op plekken waar de vrouwen onbeschermd en nóg anoniemer zijn. Prostitutie en reclame hebben dezelfde impact. Het spel van doen begeren en tot "koop" verleiden.
Toen ik jaren geleden per tourincar naar Parijs reed, viel het me op, dat in alle woonwijken waar arbeiders woonden, de flats ontsierd waren door grote reclame-billboards. Visuele herrie, oftewel lawaai voor de ogen. De billboards zijn vooral gericht op de mensen die over de snelweg rijden. Satellieten van het kapitalisme, neergeplempt op het fundament van hardwerkende arbeiders.
Nadat we het superstrakke station van Luik (hetgeen op dat moment nog niet klaar was) van binnen en van buiten hadden bekeken, ging de reis weer terug naar het Nai-gebouw in Maastricht.
(wordt vervolgd…)
Eén van de architecten had hier zijn plan "Shadow City" op gebaseerd. Hij was op zoek gegaan naar de verhalen van de stad. Elementen als prostitutie en verval niet als hinderlijk te zien, maar als één van de elementen van de stad.
Het blijft de vraag of je een bepaalde cultuur moet wegpoetsen uit een stad? Het zal immers tóch weer de kop opsteken, en dan waarschijnlijk op een plek waar men dit het liefste niet heeft.
Op plekken waar de vrouwen onbeschermd en nóg anoniemer zijn. Prostitutie en reclame hebben dezelfde impact. Het spel van doen begeren en tot "koop" verleiden.
Toen ik jaren geleden per tourincar naar Parijs reed, viel het me op, dat in alle woonwijken waar arbeiders woonden, de flats ontsierd waren door grote reclame-billboards. Visuele herrie, oftewel lawaai voor de ogen. De billboards zijn vooral gericht op de mensen die over de snelweg rijden. Satellieten van het kapitalisme, neergeplempt op het fundament van hardwerkende arbeiders.
Nadat we het superstrakke station van Luik (hetgeen op dat moment nog niet klaar was) van binnen en van buiten hadden bekeken, ging de reis weer terug naar het Nai-gebouw in Maastricht.
(wordt vervolgd…)
Foto's: © Sally