zondag 21 september 2008

Dag van de architectuur(3)


Na het bezoek aan het Eiffelgebouw en de Timmerfabriek zette de bus met ons gezelschap koers richting Luik-Guillemins, waar het nieuwe station van architect Calatrava kon worden bewonderd. Dit station is gelegen in een achterstandswijk, die waarschijnlijk over circa 15 jaar een compleet ander gezicht zal hebben. Een wijk in verandering.
Eén van de architecten had hier zijn plan "Shadow City" op gebaseerd. Hij was op zoek gegaan naar de verhalen van de stad. Elementen als prostitutie en verval niet als hinderlijk te zien, maar als één van de elementen van de stad.

Het blijft de vraag of je een bepaalde cultuur moet wegpoetsen uit een stad? Het zal immers tóch weer de kop opsteken, en dan waarschijnlijk op een plek waar men dit het liefste niet heeft.
Op plekken waar de vrouwen onbeschermd en nóg anoniemer zijn. Prostitutie en reclame hebben dezelfde impact. Het spel van doen begeren en tot "koop" verleiden.
Toen ik jaren geleden per tourincar naar Parijs reed, viel het me op, dat in alle woonwijken waar arbeiders woonden, de flats ontsierd waren door grote reclame-billboards. Visuele herrie, oftewel lawaai voor de ogen. De billboards zijn vooral gericht op de mensen die over de snelweg rijden. Satellieten van het kapitalisme, neergeplempt op het fundament van hardwerkende arbeiders.

Nadat we het superstrakke station van Luik (hetgeen op dat moment nog niet klaar was) van binnen en van buiten hadden bekeken, ging de reis weer terug naar het Nai-gebouw in Maastricht.

(wordt vervolgd…)

Foto's: © Sally

dinsdag 16 september 2008

Dag van de architectuur (2)

Ik maak me vaak gedachten over de openbare ruimte. In een artikel over architectuur las ik dat in de Sittardse nieuwbouwwijk Hoogveld is gekozen voor een buitenzwembad van 1,20m diep als middelpunt van de wijk. Dit is de ontmoetingsplek voor jong én (iets) oud(er).
Gedachten en ideeën zat! Ik daag het "architecten-gilde" uit, om socialer en mensvriendelijker te ontwerpen. Dus niet alleen voor de rijke stinkerds maar óók voor de mensen met een gewone beurs!

Een tijdje geleden maakte ik de "Dag van de architectuur" mee. Het was een zeer warme, maar interessante dag. We bezochten in Maastricht het Eiffelgebouw van de Sphinx én de ‘Timmerfabriek’. Industriële monumenten met méér-dan-behoorlijke afmetingen. Tijdens het bezoek aan de Timmerfabriek kon ik trouwens aan den lijve ondervinden, wat voor een impact een ‘lichtminnende’ architect heeft. De man die dit gebouw heeft ‘gemoderniseerd’ was blijkbaar zó’n grote liefhebber van lichte ruimten, dat hij niets heeft "bedacht" om de ruimte te kunnen verduisteren. Met andere woorden: voor ons was het die ochtend (met een stralend zonnetje aan de hemel) niet mogelijk om een dia-presentatie te bekijken, omdat de zaal-met-witte-muren niet donker(der) te krijgen was.

Een stad als Maastricht zal, demografisch gezien, niet meer groeien. Het is dus dubieus te noemen, dat men tóch wil groeien, terwijl de "markt" de komende tientallen jaren zal krimpen. Blijkbaar willen bepaalde personen zich er niet bij neerleggen dat Maastricht óók zal gaan vergrijzen en ontvolken.
Maarrrr…… zolang banken en investeerders deze optimistische kreten geloven zal het wel kloppen… Echter, de burgers mogen zich (terecht!) kritisch opstellen als er publiek geld in zulke projecten wordt gepompt!

Veel kantoorgebouwen zijn tijdens de bouw al voorbestemd voor leegstand. Persoonlijk denk ik dat volume-bouw (zoals kantoorgebouwen etc.) zijn langste tijd heeft gehad. Zeker als mensen steeds meer thuis (kunnen) gaan werken. In beperkte mate kun je deze ontwikkelingen ook al zien in het nieuwe Maastrichtse stadhuis Mosae Forum. Waar mínder kantoorplekken zijn dan medewerkers. En je vindt er uitsluitend flexibele werkplekken.
Mosae Forum bleek ook de winnaar te zijn van de Victor de Stuersprijs 2008, die elk jaar op de "Dag van de architectuur" wordt uitgereikt.

(wordt vervolgd…)

zondag 14 september 2008

Manuscripta


De 2e editie van de Manuscripta in de Westergasfabriek te Amsterdam was een waardige aftrap van het boekenseizoen. Net zoals politici Prinsjesdag koesteren, zoeken uitgevers een moment om de nieuwste lectuur en literatuur wereldkundig te maken. Om in december te pieken.

De Manuscripta is vergelijkbaar met een literaire Uitmarkt. Er werden o.a. thrillers, romans, kinderboeken, psychologische beschouwingen en kookboeken gepresenteerd, waaronder "Koken met Karin". Persoonlijk had ik nog nooit van deze schrijf- en kooklustige dame gehoord.
Haar boek is gebaseerd op het koken met "kliekjes" óf met wat er nog in de koelkast staat. Hier, in ons bourgondische Limburg zullen er nooit veel "kliekjes" overblijven. Dit boek voorziet echter in een behoefte. De website van de schrijfster telt per maand heel wat bezoekers, die op zoek zijn naar een passend recept.

Ook radioman Frits Spits prees zijn pennevrucht aan. Zeer goed getimed, zoals het een radiomens betaamt, vertelde hij over zijn boek en las daar uit voor. Een radio-column in boekvorm.
Frits Ritmeester (alias Frits Spits) verdient dus dúbbel aan zijn radio-passie. Dit staaltje van creatieve recycling ken ik trouwens óók van Jules Deelder… Maar een kniesoor die daarop let.
Geboeid luister ik naar Frits Spits. Een gevoel van verlangen maakt zich meester van mij: ik wil óók de bühne op!

Het volgende programmapunt is een korte lezing van Bram Bakker. Psychiater en bekend van zijn bijdragen aan ‘Psychologie Magazine’ en ‘Het Gesprek’. Hij ziet een verband tussen sporten (bewegen) en het tegengaan en behandelen van depressies. Vervolgens stelt hij dat mensen zich beter gaan voelen door te bewegen, terwijl ze bij cognitieve therapie begrijpen wáár hun gevoelens vandaan komen, maar zich door deze inzichten niet béter voelen. Cognitieve therapie is dus niet altijd een wondermiddel! Bewegen en sporten richt zich voornamelijk op het gevoelcentrum van de mens: op het totaal uitschakelen van het ‘denken’.

Daarom opper ik tijdens het "vragenrondje" van Bram Bakker de suggestie, mensen uit de 2e Kamer te benaderen, zodat er meer aandacht wordt geschonken "Running Therapy".
Weer thuis, heb ik vol goede moed de SP fractie hierover gemaild. Wetend dat Agnes Kant, maar ook mensen als Gerda Verburg, Paul Rosenmöller regelmatig hun sneakers aantrekken om te trainen. Born to Run.

De reden voor mijn bezoek aan Manuscripta: ik ben dit jaar Kernjury-lid van de NS-Publieksprijs (http://www.nspublieksprijs.nl/). De kernjury bestaat uit 300 personen, en is in het leven geroepen om te voorkomen dat boeken gehypt worden door bepaalde websites, en dat de nieuwste Suske en Wiske bij wijze van spreken de winnaar van deze publieksprijs zou kunnen worden. Aldus Henk Kraima, directeur van CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek).
Op de besloten bijeenkomst (zelfs de partners van de juryleden mochten niet mee naar binnen!) kreeg ik een aantal boeken overhandigd. De genomineerde auteurs vertelden honderduit over hun producten.

De NS-publieksprijs-genomineerden van dit jaar zijn: Kader Abdolah (De Koran en de Boodschapper), Maria Mosterd (Echte mannen eten geen kaas), Simone Vught (Blauw water), Arthur Japin (De overgave), Pim van Lommel (Eindeloos bewustzijn), Leon de Winter (Het recht op terugkeer).

Voortvarend ben ik ’s maandags aan de boekenberg begonnen.
Het boek van Maria Mosterd heeft me geschokt en de ogen geopend. Volgens mij een "absolute aanrader" voor agenten binnen de zedenpolitie. Macht en onmacht liggen dicht bij elkaar. Gruwelijke scènes die nog harder overkomen, als je beseft (leest) dat het een gewoon meisje is, dat pannenkoeken eten bij opa en oma een feest vindt. Anderzijds is ze ge-brainwashed en vertrouwt alleen haar loverboy/pooier. Misschien omdat de jongens rondom hem nóg harder lijken of omdat iedereen bang voor hem is.
Meisjes kunnen gemanipuleerd worden, doordat de loverboy hun een gevoel van zekerheid, liefde en geborgenheid geeft. Ze zien de pooier als een beschermer. Ook omdat hij allerlei mensen om haar heen heeft gepositioneerd. Tevens is zo’n meisje zowel slachtoffer als dader. Om status te verwerven en om niet het "slachtoffer" te zijn. Want (be)dreiging ligt altijd op de loer…

(wordt vervolgd…)
Foto's: © Sally