zondag 21 december 2008

NS Publieksprijs 2008 (2)

Ik twijfelde tussen het boek van De Winter en Japin, wat betreft de nominatie voor de NS-publieksprijs. Om politiek-maatschappelijke redenen had ik ook Maria Mosterd en Kader Abdolah de prijs willen gunnen. Tevens is het gevecht tegen de medische dogma’s van Pim van Lommel ook lovenswaardig te noemen. Het is een levend bewijs dat wetenschap niet persé droge lectuur is.

Maar ik koos voor… Arthur Japin.


Net zoals Leon de Winters "Recht op terugkeer" is "De overgave" van Arthur Japin een roman over het verlies van een kind. Japin blinkt uit in het beschrijven van mooie details, waaruit de trots en moed spreekt van een moeder. Maar ook hoe een moeder verdacht wordt en door religieus extremisme in een hoek wordt gedreven. Ik vind de passages mooi waarin zij zich steeds verbaast over de herinnering aan een olifant van een circus, die ze ooit heeft gezien. Terwijl ze zich schuldig voelt om het feit, dat ze volgens haarzelf andere herinneringen moet koesteren. De vastberadenheid en trots om geen krimp te geven, als ze naakt aan het baden is en wordt gadegeslagen door een indiaan, om daarna langzaam uit het water te schrijden en snel haar kleren aan te doen.
Maar ook haar liefde voor het land en de pijnlijke constatering dat ze net als de indianen van dit land houdt. En ik geloof de schrijver als hij op de achterflap schrijft: "Een mens is nu eenmaal gebouwd om op te geven".

Om deze redenen vind ik dat Arthur Japin de publieksprijs moest winnen.

donderdag 18 december 2008

Grenze(n)loos bijzonder (2)



Helaas zijn projecten als deze in buurstad Kerkrade vaak gedoemd te mislukken, omdat de huren meestal (minimaal!!!) 2x zo hoog zijn, en dus véél te hoog voor startende ondernemers. Maar goed, dat krijg je dus, als een stad als Kerkrade (beter gezegd: de gemeenteraad, die op het moment supreme met open ogen zat te slapen en dus een enorme kans gemist heeft) zijn ziel heeft verpatst aan projectontwikkelaars als 3W (Ruijters) en Metroprop BV.

Maar even terugkomend op „Grenzenlos" in Herzogenrath: ik vind dit winkeltje super, omdat het gezelligheid uitstraalt, en een leuk hofje heeft (achterom), waar je in de zomer heerlijk van de zon én een goeie kop koffie kunt genieten.
De inmiddels befaamde „Mangokuchen" smaakt heerlijk en draagt bovendien het predikaat „Fair-Trade".
Ontwikkelingshulp in Herzogenrath, precies tegenover Burg Rode.

Zoals je kunt zien geven de bovenstaande foto’s (gemaakt door freelance fotografe Sally) de sfeer voortreffelijk weer.

"Grenzenlos"
Kleikstrasse 81
D - 52134 Herzogenrath
Openingstijden:
Ma, di, do, vrij: 11.00 – 18.30 uur
Za: 11.00 – 14.00 uur
Wo: gesloten!

Foto's: © Sally

Nog meer lezen over kunst, cultuur en interessante dingen?
http//:zuidenwind.blogspot.com
http//:oneworldonefight.blogspot.com
http://www.kunsthaus-grenzenlos.eu/
http://www.kazapoorter,com/
http://www.kupferstaedter-kunstmarkt.de/
http://www.stolberg.de/
http://www.herzogenrath.de/
http://www.steinweg-galerie.de/
http://www.forum-herzogenrath.eu/

woensdag 10 december 2008

Grenze(n)loos bijzonder (1)

Kunst is "onbegrensd" ademen. Door mijn interesse in fotografie, cultuur en kunst ontdekte ik een uniek "atelier" met de naam "Grenzenlos" (Adres: Kleikstrasse 81, Herzogenrath).
Het is echter niet alleen een atelier voor verschillende kunstenaars, maar tegelijkertijd kun je hier in een relaxte sfeer gezellig een kopje koffie drinken en een stuk taart eten (iedere week is er een andere taart in de aanbieding). Buitengewoon verrukkelijk vind ik persoonlijk de "Mangotorte", maar toen ik gisteren weer eens binnenliep bij ‘Grenzenlos’, was de "Chokoladen-Kirsch-Torte" óók een streling voor de tong…

Eveneens een eervolle vermelding waard: het atelier in het oude station van Herzogenrath, Kunst Forum Herzogenrath én Abdij Rolduc te Kerkrade.

Herzogenrath is écht de moeite waard om te bezoeken. Heel veel mooie huizen en gevels voor degenen die er oog voor hebben. Én er zijn genoeg gezellige café’s, terrasjes én galeries.
Wat betreft kunst, cultuur en gezelligheid kunnen we nog veel leren van onze oosterburen!

‚Grenzenlos‘ ligt aan de voet van een echte burcht (Burg Rode). Toeristen die Burg Rode komen bekijken, en moe zijn van het beklimmen van de vele trappen en hellingen, kunnen ná hun Burg-avontuur even (letterlijk) op adem komen bij Grenzenlos onder het genot van een kop koffie en wat lekkers.
Het ‘atelier’ draagt de Fair Trade-handel een warm hart toe, en probeert een werkervaringsplek te zijn voor werkzoekende vrouwen. Ook kunstenaars die hun naam nog niet gevestigd hebben (maar wel héél leuke dingen maken) hebben hier een gezellige plek om hun mode en kunst aan de man of vrouw te brengen.

Dus: koopt u hier uw cadeaus voor de Kerst of wilt u gewoon uzelf eens verwennen, dan draagt u tegelijkertijd een steentje bij aan een betere toekomst voor tientallen mensen.

Voor meer foto's, kijk op:
http://zuidenwind.blogspot.com/2008/06/grenzeloos-en-bijzonder.html

(wordt vervolgd)

Foto: © Sally

zondag 7 december 2008

Architectuur (5)



Het aantal winkels en de diversiteit daarvan, is met name gebaseerd op looproutes. De gemiddelde shoplustige Nederlander loopt slechts 500 meter en is erg "gehecht" aan zijn/haar auto. Moeten we dit gedrag alsmaar stimuleren? Of willen we een sterker én goedkoper Openbaar Vervoer creëren? Voor dit laatste wil ik bij deze van harte pleiten!

Maar óók architecten zouden rekening moeten houden met thema’s als energieverbruik, verkeer en milieu?
In de Duitse stad Marburg bijvoorbeeld mag alleen gebouwd worden, als er op de nieuwe gebouwen zonnecollectoren worden geïnstalleerd. De kleinere ecologische voetafdruk moet terug te vinden zijn in de stad.
Mijn mening: de architectuur moet tegemoetkomen aan de basale behoeften van de mens, zoals de psycholoog Maslow ooit beschreef: eten, rust, geborgenheid, etc.
Een woning of gebouw moet uiteraard óók functioneel, betaalbaar, milieuvriendelijk, rustgevend duurzaam van aard en niet al te klein zijn, dat spreekt voor zich.

Maastricht zal in het jaar 2030 plusminus 90.000 inwoners tellen. Dan is het qua inwoneraantal een stad die gelijkwaardig is aan (bijvoorbeeld) Heerlen.
Als krimpgemeente zijn er evengoed veel mogelijkheden voor een stad. Maar… willen de betreffende bestuurders deze mogelijkheden wel zien??! Want hun invloed én hun salaris zal kleiner worden door het verminderende aantal inwoners.

De "Club van 10 miljoen" is in Nederland een begrip (http://www.overbevolking.nl/). Zij wijzen al járen op het feit, dat Nederland te dichtbevolkt is. Absoluut níet vanwege racistische ideeën, maar met name vanwege de ecologische voetafdruk op onze planeet. Het lijkt me een prima streven voor Limburg, om wat meer ruimte te scheppen. Met name in Maastricht en Parkstad e.o.. Dus van circa 1.100.000 richting 800.000 inwoners.

Het idee van burgemeester Gresel van Heerlen is dus niet verkeerd. Drie woningen slopen en twee bouwen (op dezelfde plek uiteraard). Maar… ik vind wél, dat er ook goedkope huurwoningen (sociale woningbouw) gebouwd moet blijven worden. Er zijn nu eenmaal méér mensen die weinig verdienen of een uitkering hebben, dan het handjevol mensen dat in de luxe positie verkeert, dat ze jaarlijks een ton of méér verdienen. En u zult het met me eens zijn: iedereen heeft recht op een voor hem/haar betaalbare woning.

Wat u kiest is natuurlijk uw eigen zaak, maar ík kies voor beleving i.p.v. bezit en welzijn (voor iedereen) i.p.v. welvaart. En wat is er mooier als je alle leeftijden, alle inkomensgroepen, en alle nationaliteiten in een wijk herbergt. Want dat is het échte Nederland: een land waar niet alleen maar blanke mensen met 2 kids, een riante koopwoning én een top-inkomen wonen……

(wordt vervolgd…)
Foto's: © Sally

donderdag 4 december 2008

NS Publieksprijs 2008 (1)

NS Publieksprijs 2008 – één van de 300 juryrapporten…

Het was een zware klus om 6 boeken van kwaliteit te beoordelen. Ik merkte dat mijn leestempo niet toereikend was om alle boeken helemaal uit te lezen. Wel mag ik stellen dat de genomineerde boeken goed geschreven én uitstekend geschikt waren om ook niet-lezers aan het lezen te krijgen.

Met het boek van Maria Mosterd "Echte mannen eten geen kaas" kreeg ik een collega (een notoire niet-lezer) aan het lezen, net zoals "Blauw Water" van Simone van der Vlugt mijn vader aan het lezen kreeg. In Maria Mosterds relaas bleef mij verbazen dat ze een afhankelijkheid tentoonspreidde die beklemmend was. Een gevoel tussen liefde (wat het hier ook mag betekenen) en afgrijzen riep deze snel geschreven roman op. Absoluut belangrijk kost voor opvoeders!!!

Kader Abdolah’s Koran-hertaling getuigde van poëtische schoonheid en herhaling van teksten. Dit boek kan men ook lezen als losstaande fragmenten, zoals een barokschilderij waarbij men slechts kijkt naar één facet. Kader Abdolah’s "De Boodschapper" daarentegen geeft een duidelijk beeld van de profeet Mohammed. Een man zoekend naar god. Niet uitverkoren bij uitstek maar pas na totále overgave. Het nodigt uit om ook ándere religieuze boeken te lezen.

Leon de Winters boek "Recht op terugkeer" was (ondanks het formaat, lees: dikte) goed te lezen. Hij mengde science-fiction en hedendaagse politiek op een ingenieuze manier. Biometrische paspoorten zijn nu al in omloop en gentech-onderzoek lijkt soms de fantasie al in te halen.

(wordt vervolgd…)

Foto: © Sally

zondag 9 november 2008

Fairtrade: wereldwinkel Kerkrade (2)




Een mooier voorbeeld is de Fair Trade-actie van Jos Brink op de promenade in Heerlen. Hij verkocht daar Max Havelaar-koffie aan toevallige voorbijgangers. Eerder die dag had hij in een kerk in Ubachsberg gepreekt tijdens een eucharistieviering, die gewijd was aan de Missie.
Ik geloof in positieve activiteit. Met respect voor mensen, voor tradities, voor culturele waarden. Dingen als onderdrukking, slavernij en machtsspelletjes? Die horen naar mijn mening niet thuis in een samenleving als de onze. Kortom: fair trade is actueler dan ooit!

Helaas weten slechts weinig stadsgenoten de Kerkraadse Wereldwinkel te vinden. Hij ligt een beetje verstopt in de Theaterpassage in het centrum. Bescheidenheid is een deugd, maar wat betreft deze mooie en veelzijdige winkel wil ik op dit gezegde gráág een uitzondering maken!!!
Ik hoop dat de Wereldwinkel Kerkrade (ondanks het "Centrumplan" van Gemeente Kerkrade, en de nog steeds stijgende huren) nog vele jaren mag blijven voortbestaan onder de vlag "eerlijke handel omdat het nog steeds hard nodig is".

Veel mensen zullen het (nog) niet weten, maar… je kunt bij de Wereldwinkel heel wat fijne, trendy, lekkere en mooie spullen kopen. Koffie, thee, honing, mosterd, chocolade, speculaas, kruidenzout, wierook, allerlei sieraden, vijzels, deco-artikelen, hippe hebbedingetjes, kleurige shawls, geurpakketten, geurlampjes, rietsuiker, bananenbier en zelfs wijn.
Mochten er bepaalde producten niet op voorraad zijn, dan kunnen ze uiteraard alsnog besteld worden.

Een leuke bijkomstigheid: sla de diverse woon-, styling-, en andere tijdschriften open, en je ziet het. Fair Trade is hipper dan ooit!

De openingstijden van Wereldwinkel Kerkrade:

ma: 13 - 17 uur

di t/m vrij: 10 - 18 uur

za: 10 - 17 uur



P.S.: Wanneer krijgt Paul Meijs (oprichter van de eerste wereldwinkel) eindelijk een postuum eerbetoon??? Er zijn mindere (Kerkraadse) goden geweest, die beduidend méér eerbetoon toegewuifd kregen…
Foto's: © Sally

maandag 3 november 2008

Fairtrade: wereldwinkel Kerkrade (1)



Ik ben trots op Kerkrade. En dat heeft niks te maken met Roda JC, Achilles-Top, het WMC of zwembad d’r Pool. Ik ga voor het "kleine" verhaal. Het "kleine" verhaal met de grote impact.

In de jaren 50 zijn in onze stad pioniers begonnen met de S.O.S. wereldhandel (Paul Meijs was de Kerkraadse initiatiefnemer).
In 1959 werd Komitee SOS (Steun Ontwikkelings Streken) opgericht. Hun eerste actie was het sturen van melkpoeder naar ondervoede kinderen op Sicilië. In 1967 starten de eerste handelsactiviteiten van "SOS" in Kerkrade. Het eerste product dat wordt verhandeld, is een houten beeldje uit Haïti.
De grote doorbraak komt uiteindelijk in 1973, door de import van koffie uit Guatemala. In 1986 wordt het magazijn gecentraliseerd en van Kerkrade naar Culemborg verplaatst.
De 2e Kamer kiest in 1987 (na een "blinde smaaktest") voor de Max Havelaar koffie. Deze koffie krijgt de naam "Residentie Koffie".

In de jaren daarna, volgen er nog vele successen voor de wereldwinkel en zijn producten. De belangrijkste bezigheid blijft echter het verkopen van producten uit de 3e Wereld, in ruil voor een eerlijke prijs voor de 3e Wereld-boeren. En eerlijk is eerlijk: het doet me goed om te zien, dat óók grote supermarkten als LIDL overstappen op Fair Trade-producten.
En dat de roots van de Wereldwinkels en Fair Trade-organisatie hier in ons eigen Kerkrade liggen.

De Wereldwinkels en Max Havelaar zijn een goed voorbeeld van organisaties, die 25 jaar en langer, hun "poot" stijf hebben gehouden, om de wereld beetje-bij-beetje positief te veranderen. De koffiebranders van Douwe Egberts stonden bepaald niet te springen, om in zee te gaan met de idealisten van Max Havelaar. De directie van D.E., zagen er niets in. Ze hadden geen boodschap aan wereldverbeteraars die over hun schouders mee wilden kijken, waar ze hun koffie vandaan haalden. Ze vonden het maar lastige gasten, die in de begin jaren zeventig opriepen om koffie uit de Portugese kolonie Angola te boycotten. Die boycot sloeg wonden bij de koffiebranders. Keurige mannen in witte jassen, die zich plotseling uitgemaakt zagen voor uitbuiters, handelaars in besmette waar, verkopers van bloedkoffie.

(wordt vervolgd)
Foto's: © Sally

vrijdag 24 oktober 2008

Dag van de architectuur (4)


Mosae Forum, het opmerkelijke en opvallende winkelcentrum annex gemeentehuis van Maastricht werd op 22 juni 2008 de onbetwiste winnaar van de Victor de Stuersprijs 2008.
Behalve Mosae Forum waren ook winkelcentrum Entre Deux (Helmstraat), Boschlunet (104 woningen met praktijkruimte) en een woning aan de Severenstraat/Baanderthoeve voor de prijs genomineerd.
Deze vier projecten bleven over na een grondige inventarisatie van 41 Maastrichtse nieuwbouwprojecten. De jury was uiteindelijk unaniem van mening dat de prijs naar het nieuwe stadskantoor (eigenaar: 3W) moest gaan, omdat uit het gebouw "overtuigingskracht, optimisme en karakter" spreekt.

De architectuurprijs is genoemd naar de Maastrichtenaar Victor de Stuers (1843-1916), oprichter van de Nederlandse monumentenzorg. Hij stond ook aan de wieg van het Rijksmuseum te Amsterdam; een ontwerp van Pierre Cuypers.

(wordt vervolgd…)
Foto's: © Sally

zondag 12 oktober 2008

Dierendag (2)

Ik vind de mens belangrijker dan een dier; in het geval dat het gaat om leven en dood.
Radicale dierenactivisten vinden dat dieren de laatste groep schepsels zijn, die nog bevrijd en geëmancipeerd moeten worden. Helaas moet ik constateren dat nog niet eens alle ménsen geëmancipeerd en vrij zijn.
Er zijn nog té veel vluchtelingen die in een Nederlandse gevangenis zitten. In de 3e Wereld leven nog steeds té veel mensen van 1 Dollar per week (of minder). Beide voorbeelden zijn ook weer in het grotere verband van het wereldoverheersende kapitalisme te zien.
Toch koester ik ook sympathie voor vreedzame dierenactivisten die het dier een "stem" geven. Het is een diep respect naar de schepping toe, die kerken, religies én onze samenleving zouden moeten koesteren en aanmoedigen. De "Ark van Noach" wordt stelselmatig bedreigd met uitsterven van de-ene-na-de-andere diersoort.

Daarom vind ik het moeilijk om een oordeel te vellen over dierproeven voor de farmaceutische industrie. Voor cosmetica vind ik het ronduit verwerpelijk. Ook ben ik een voorstander van de filosofie en het standpunt van PETA. Maar ik ben geen wetenschapper en heb te weinig verstand van deze materie, om te kunnen zeggen of men dierproeven (voor onderzoek naar bijvoorbeeld kankergezwellen) wel of niet kan uitbannen. Als er ook maar enkele dieren gespaard kunnen worden, moet dit sowieso gebeuren. Want we willen toch een "Ethische Wetenschap" in dit land. Daarom respecteer ik parlementariërs (waaronder die van de ‘Partij van de Dieren’), die kijken of de noodzaak voor dierproeven nog steeds bestaat.

Dit jaar is er een dierendag in het leven geroepen voor alle "vergeten dieren". Voor o.a. dieren zoals ik hierboven heb beschreven. En ook voor een kwart van de zoogdieren op aarde die serieus bedreigd worden. De grootste bedreiging vormt de ontbossing en het verlies van leefruimte.
Van de bedreigde zoogdier-soorten wordt 40% verjaagd van zijn territorium. De "Rode Lijst" heeft 5487 zoogdieren bekeken en concludeert dat 1141 soorten daarvan aan het verdwijnen zijn. En dat is nog maar een heel voorzichtige schatting. Volgens Jean-Christophe Vie van het International Union for Conservation of Nature (IUCN) is de financiële crisis he-le-maal niets, vergeleken met de milieucrisis (bron: De Pers).
Het zoogdier "mens" lijkt zich nog steeds te kunnen aanpassen aan zijn "biotoop". Maar ik denk, dat we nog op héél veel dingen en denkwijzen terug zullen komen.

(wordt vervolgd…)

donderdag 9 oktober 2008

Dierendag


Door de maatschappelijke welvaart hebben dieren een andere positie gekregen (en ingenomen) in onze samenleving. Een enorme verbetering voor onze huisdieren, maar helaas is er ook een fenomeen als de bio-industrie ontstaan.
De keerzijde van deze medaille is, dat kinderen in de grote steden tegenwoordig niet (meer) weten dat vlees en melk van dieren afkomstig zijn. We zijn van een landelijk georiënteerde samenleving veranderd in een industriële samenleving. Natuur is datgene waar we hekken omheen zetten. 90% van wat we natuur noemen is cultuurlandschap. In onze eigen omgeving kunnen we nog een beetje genieten van de Brunssummerheide (deze wordt alweer eens "bedreigd" met een uitbreiding van de nabijgelegen golfbaan), Park Gravenrode en het Wormdal (ook hier meent een commercieel bedrijf haar belangen te moeten laten gelden).

Maar óók de consument kiest nog te vaak voor de "kilo-knallers" in de supermarkt. Als je denkt dat zulke kilo-knallers kwaliteitsvlees zijn, dan heb je het trouwens goed mis! Het is gewoon inferieure troep!!! Biologisch vlees en vleesvervangers zijn door o.a. deze rotzooi én een beperkte vraag nog stééds duur. Soja-producten zijn "not done", door de kap van het regenwoud.
Maar… je kunt ook gewoon op de ouderwetse manier vegetarisch zijn: geen vlees (en om eerder genoemde redenen ook geen vleesvervangers als soja) eten. Natuurlijk moet je je gezondheid op peil houden, door genoeg eiwithoudende dingen (zoals verschillende soorten noten) te eten.

Ikzelf eet wél vlees en vis, maar niet elke dag. En zélfs niet elke week! Een "Way of Life", die veel mensen met mij delen. Het scheelt trouwens nogal wat geld, als je weinig vlees eet. En bovendíen is het goed voor het milieu. Maar het allerbelangrijkste is: gezónd te eten.
Welvaartsziekten als hart- en vaatziekten hebben 100% te maken met het eten van te veel vlees en suikers. Eten en alles wat daarmee te maken heeft, is dus tegenwoordig een "hot item".
Antoinette Herzenberg heeft een boek geschreven over mediterraan en vegetarisch eten. Ook dagbladen zoals de Volkskrant besteden tegenwoordig veel aandacht aan gezonde en trendy culinaire zaken.

Kijk voor lekkere (ook vegetarische) recepten ook eens op: http://www.smikkelen.blogspot.com/

(wordt vervolgd…)

zondag 21 september 2008

Dag van de architectuur(3)


Na het bezoek aan het Eiffelgebouw en de Timmerfabriek zette de bus met ons gezelschap koers richting Luik-Guillemins, waar het nieuwe station van architect Calatrava kon worden bewonderd. Dit station is gelegen in een achterstandswijk, die waarschijnlijk over circa 15 jaar een compleet ander gezicht zal hebben. Een wijk in verandering.
Eén van de architecten had hier zijn plan "Shadow City" op gebaseerd. Hij was op zoek gegaan naar de verhalen van de stad. Elementen als prostitutie en verval niet als hinderlijk te zien, maar als één van de elementen van de stad.

Het blijft de vraag of je een bepaalde cultuur moet wegpoetsen uit een stad? Het zal immers tóch weer de kop opsteken, en dan waarschijnlijk op een plek waar men dit het liefste niet heeft.
Op plekken waar de vrouwen onbeschermd en nóg anoniemer zijn. Prostitutie en reclame hebben dezelfde impact. Het spel van doen begeren en tot "koop" verleiden.
Toen ik jaren geleden per tourincar naar Parijs reed, viel het me op, dat in alle woonwijken waar arbeiders woonden, de flats ontsierd waren door grote reclame-billboards. Visuele herrie, oftewel lawaai voor de ogen. De billboards zijn vooral gericht op de mensen die over de snelweg rijden. Satellieten van het kapitalisme, neergeplempt op het fundament van hardwerkende arbeiders.

Nadat we het superstrakke station van Luik (hetgeen op dat moment nog niet klaar was) van binnen en van buiten hadden bekeken, ging de reis weer terug naar het Nai-gebouw in Maastricht.

(wordt vervolgd…)

Foto's: © Sally

dinsdag 16 september 2008

Dag van de architectuur (2)

Ik maak me vaak gedachten over de openbare ruimte. In een artikel over architectuur las ik dat in de Sittardse nieuwbouwwijk Hoogveld is gekozen voor een buitenzwembad van 1,20m diep als middelpunt van de wijk. Dit is de ontmoetingsplek voor jong én (iets) oud(er).
Gedachten en ideeën zat! Ik daag het "architecten-gilde" uit, om socialer en mensvriendelijker te ontwerpen. Dus niet alleen voor de rijke stinkerds maar óók voor de mensen met een gewone beurs!

Een tijdje geleden maakte ik de "Dag van de architectuur" mee. Het was een zeer warme, maar interessante dag. We bezochten in Maastricht het Eiffelgebouw van de Sphinx én de ‘Timmerfabriek’. Industriële monumenten met méér-dan-behoorlijke afmetingen. Tijdens het bezoek aan de Timmerfabriek kon ik trouwens aan den lijve ondervinden, wat voor een impact een ‘lichtminnende’ architect heeft. De man die dit gebouw heeft ‘gemoderniseerd’ was blijkbaar zó’n grote liefhebber van lichte ruimten, dat hij niets heeft "bedacht" om de ruimte te kunnen verduisteren. Met andere woorden: voor ons was het die ochtend (met een stralend zonnetje aan de hemel) niet mogelijk om een dia-presentatie te bekijken, omdat de zaal-met-witte-muren niet donker(der) te krijgen was.

Een stad als Maastricht zal, demografisch gezien, niet meer groeien. Het is dus dubieus te noemen, dat men tóch wil groeien, terwijl de "markt" de komende tientallen jaren zal krimpen. Blijkbaar willen bepaalde personen zich er niet bij neerleggen dat Maastricht óók zal gaan vergrijzen en ontvolken.
Maarrrr…… zolang banken en investeerders deze optimistische kreten geloven zal het wel kloppen… Echter, de burgers mogen zich (terecht!) kritisch opstellen als er publiek geld in zulke projecten wordt gepompt!

Veel kantoorgebouwen zijn tijdens de bouw al voorbestemd voor leegstand. Persoonlijk denk ik dat volume-bouw (zoals kantoorgebouwen etc.) zijn langste tijd heeft gehad. Zeker als mensen steeds meer thuis (kunnen) gaan werken. In beperkte mate kun je deze ontwikkelingen ook al zien in het nieuwe Maastrichtse stadhuis Mosae Forum. Waar mínder kantoorplekken zijn dan medewerkers. En je vindt er uitsluitend flexibele werkplekken.
Mosae Forum bleek ook de winnaar te zijn van de Victor de Stuersprijs 2008, die elk jaar op de "Dag van de architectuur" wordt uitgereikt.

(wordt vervolgd…)

zondag 14 september 2008

Manuscripta


De 2e editie van de Manuscripta in de Westergasfabriek te Amsterdam was een waardige aftrap van het boekenseizoen. Net zoals politici Prinsjesdag koesteren, zoeken uitgevers een moment om de nieuwste lectuur en literatuur wereldkundig te maken. Om in december te pieken.

De Manuscripta is vergelijkbaar met een literaire Uitmarkt. Er werden o.a. thrillers, romans, kinderboeken, psychologische beschouwingen en kookboeken gepresenteerd, waaronder "Koken met Karin". Persoonlijk had ik nog nooit van deze schrijf- en kooklustige dame gehoord.
Haar boek is gebaseerd op het koken met "kliekjes" óf met wat er nog in de koelkast staat. Hier, in ons bourgondische Limburg zullen er nooit veel "kliekjes" overblijven. Dit boek voorziet echter in een behoefte. De website van de schrijfster telt per maand heel wat bezoekers, die op zoek zijn naar een passend recept.

Ook radioman Frits Spits prees zijn pennevrucht aan. Zeer goed getimed, zoals het een radiomens betaamt, vertelde hij over zijn boek en las daar uit voor. Een radio-column in boekvorm.
Frits Ritmeester (alias Frits Spits) verdient dus dúbbel aan zijn radio-passie. Dit staaltje van creatieve recycling ken ik trouwens óók van Jules Deelder… Maar een kniesoor die daarop let.
Geboeid luister ik naar Frits Spits. Een gevoel van verlangen maakt zich meester van mij: ik wil óók de bühne op!

Het volgende programmapunt is een korte lezing van Bram Bakker. Psychiater en bekend van zijn bijdragen aan ‘Psychologie Magazine’ en ‘Het Gesprek’. Hij ziet een verband tussen sporten (bewegen) en het tegengaan en behandelen van depressies. Vervolgens stelt hij dat mensen zich beter gaan voelen door te bewegen, terwijl ze bij cognitieve therapie begrijpen wáár hun gevoelens vandaan komen, maar zich door deze inzichten niet béter voelen. Cognitieve therapie is dus niet altijd een wondermiddel! Bewegen en sporten richt zich voornamelijk op het gevoelcentrum van de mens: op het totaal uitschakelen van het ‘denken’.

Daarom opper ik tijdens het "vragenrondje" van Bram Bakker de suggestie, mensen uit de 2e Kamer te benaderen, zodat er meer aandacht wordt geschonken "Running Therapy".
Weer thuis, heb ik vol goede moed de SP fractie hierover gemaild. Wetend dat Agnes Kant, maar ook mensen als Gerda Verburg, Paul Rosenmöller regelmatig hun sneakers aantrekken om te trainen. Born to Run.

De reden voor mijn bezoek aan Manuscripta: ik ben dit jaar Kernjury-lid van de NS-Publieksprijs (http://www.nspublieksprijs.nl/). De kernjury bestaat uit 300 personen, en is in het leven geroepen om te voorkomen dat boeken gehypt worden door bepaalde websites, en dat de nieuwste Suske en Wiske bij wijze van spreken de winnaar van deze publieksprijs zou kunnen worden. Aldus Henk Kraima, directeur van CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek).
Op de besloten bijeenkomst (zelfs de partners van de juryleden mochten niet mee naar binnen!) kreeg ik een aantal boeken overhandigd. De genomineerde auteurs vertelden honderduit over hun producten.

De NS-publieksprijs-genomineerden van dit jaar zijn: Kader Abdolah (De Koran en de Boodschapper), Maria Mosterd (Echte mannen eten geen kaas), Simone Vught (Blauw water), Arthur Japin (De overgave), Pim van Lommel (Eindeloos bewustzijn), Leon de Winter (Het recht op terugkeer).

Voortvarend ben ik ’s maandags aan de boekenberg begonnen.
Het boek van Maria Mosterd heeft me geschokt en de ogen geopend. Volgens mij een "absolute aanrader" voor agenten binnen de zedenpolitie. Macht en onmacht liggen dicht bij elkaar. Gruwelijke scènes die nog harder overkomen, als je beseft (leest) dat het een gewoon meisje is, dat pannenkoeken eten bij opa en oma een feest vindt. Anderzijds is ze ge-brainwashed en vertrouwt alleen haar loverboy/pooier. Misschien omdat de jongens rondom hem nóg harder lijken of omdat iedereen bang voor hem is.
Meisjes kunnen gemanipuleerd worden, doordat de loverboy hun een gevoel van zekerheid, liefde en geborgenheid geeft. Ze zien de pooier als een beschermer. Ook omdat hij allerlei mensen om haar heen heeft gepositioneerd. Tevens is zo’n meisje zowel slachtoffer als dader. Om status te verwerven en om niet het "slachtoffer" te zijn. Want (be)dreiging ligt altijd op de loer…

(wordt vervolgd…)
Foto's: © Sally

zondag 31 augustus 2008

Angst voor de psychiatrie

Studenten Verpleegkunde willen niet in de GGZ werken.
Uit de enquête (gehouden onder 100 studenten van Hogeschool In Holland) blijkt, dat studenten denken, dat communicatie met psychiatrische patiënten niet goed mogelijk is. Ook noemen ze psychiatrische patiënten agressief en onbetrouwbaar, en legden ze de verantwoordelijkheid voor de stoornis bij de cliënt zelf. Ze vonden de maatschappelijke waardering van het werk in de GGZ bovendien te laag. Sommigen twijfelden, of ze wel capabel zouden zijn om in de psychiatrie te werken.

Uit: "Spits" (07-11-2007)

Ikzelf ben ambtenaar en heb niet direct te maken met de psychiatrie. Maar ik betreur het, dat er zoveel vooroordelen zijn over dit (en aanverwante) beroep(en).
Bovendien bewonderde ik Prins Claus omwille van zijn openheid over zijn depressies. De genoemde vooroordelen zie en zag ik níet terug bij hem. Persoonlijk hoop ik ooit iets te kunnen doen voor deze categorie mensen. Alleen kost het tijd. Ik denk aan het in Kerkrade bekroonde "maatjes-project". Gewoon wat aanspraak bieden. Een luisterend oor zijn voor iemand. Ik hoop dat dit project nog veel navolging krijgt. Want mensen kunnen veel voor elkaar betekenen. Helaas weten we dit vaak nog niet eens…

Foto: © Sally

zaterdag 9 augustus 2008

Yoga op snelheid

Dit is misschien wel de beste omschrijving van hardloop-wedstrijden op de lange afstand. Alleen tijd en regelmaat zijn van belang. Er wordt meestal eerder te snel gestart dan te langzaam.
Zélf loop ik niet of nauwelijks "op de klok". Ik probeer mijn snelheid op het gevoel te vinden. Mijn motto wat betreft dit thema: de laatste kilometer moet net zo snel gaan als de eerste.

Gisteren was mijn vedette op TV (bij het sportjournaal): Haile Gebresalassie. Hij twijfelt niet over zijn kracht, maar weet dat zijn tegenstanders sterk zijn.
Ethiopië kent veel sterren aan het hardloopfirmament. Gebresalassie ziet de 10 km niet veel minder zwaar dan de marathon in Peking. Wat betreft de marathon is híj heer en meester. Maar vanwege de luchtverontreiniging in Peking, in combinatie met zijn astma, durft hij het koningsnummer deze keer niet aan.
Sympathiek en ingetogen vertelt hij over zijn "weg naar Olympia". Een sportman in een kostuum. Hij heeft een imperium opgebouwd, waar 100 mensen hun brood mee verdienen. Hard werken is hem niet vreemd. Hij straalt discipline en rust uit. En doet me denken aan het aloude: "Regelmaat, Rust en Reinheid".

Foto: © Sally

woensdag 16 juli 2008

Dag van de architectuur (1)


De "Dag van de architectuur" stond dit jaar in het teken van "architectuur en politiek".
Een toepasselijk thema, want het College van B&W is sóms de "bouwheer" en áltijd de vergunningverstrekker. Oftewel: de "waakhond" van de openbare ruimte (al kun je dat lang niet altijd zeggen van ‘Colleges’).


Dagblad "Trouw" wijdde er een speciale editie aan. De stelling was: mag je bouwen voor een dictatuur? Verwijzend naar een ontwerp van Rem Koolhaas voor de Chinese Staatstelevisie.
Architect en voormalig Rijksbouwmeester, dhr. Patijn, stelt dat er weinig aandacht is voor ethiek in de architectuuropleidingen. Volgens Patijn moeten architecten zich bewust zijn, dat ze per definitie gelinkt zijn aan de macht. Patijn zélf zou een plan voor Nieuw Crooswijk in Rotterdam hebben geweigerd. De hele buurt werd gesloopt en mensen moesten tegen hun zin weg.


Mijn persoonlijke mening is, dat té weinig architecten oog hebben voor de "menselijke maat". In het begin van de vorige eeuw waren er bijvoorbeeld architecten (zoals Berlage en Toorop) die "bouwden" voor de arbeiders, gedreven door hun sociaal-democratische achtergrond.
Tegenwoordig wordt bouwgrond verkocht voor een dermate hoog bedrag, dat de hypotheek van een "doorsnee burger" sowieso al ruimschoots tekortschiet. Er zijn maar weinig projectontwikkelaars die bouwen voor "starters".


De gemeente Zeist kreeg het wél voor elkaar gebokst om een aantal woningen te realiseren voor een aankoopprijs van Eur 135.000,-. En dát notabene in een gemeente waar de grond kostbaarder is, dan bijvoorbeeld in Drenthe, Friesland, Overijssel of Limburg.

(wordt vervolgd…)

Foto's: © Sally

zaterdag 21 juni 2008

De Zonnebloem


Vorig jaar (2007) ben ik meegevaren als vrijwilliger op de boot van de Zonnebloem.
Voor veel ernstige zieke mensen is dit vaak de laatste mogelijkheid om plezier te hebben, hun zorgen te vergeten en nog eventjes te genieten…

Deze vakanties zijn duur. Een deel betalen de mensen (gasten) zélf en een gedeelte wordt betaald door de Zonnebloem (o.a. door de verkoop van loten).
Er is veel nood en ellende in deze wereld. Maar ik geloof in het joodse gezegde "Eén mens gered is de hele wereld gered".

In deze samenleving zou eenzaamheid niet meer moeten en hoeven voorkomen. Tóch zitten veel ouderen alleen en eenzaam thuis. De Zonnebloem-vrijwilligers bezoeken de mensen; maken een praatje en bieden een luisterend oor. Helaas zijn er niet overál Zonnebloem-afdelingen. Dus een heleboel eenzame mensen hebben nog steeds niemand waarmee ze kunnen praten.

Aan boord van de MS Zonnebloem heb ik twee gedichten geschreven:

Regenachtige Donderdag
We varen voorbij aan de Loreley
Ik gezond, voel me gevangen op een schip
Gehandicapten die weten wat échte beperkingen zijn, voelen zich VIP
De reis is de bestemming
Ik, mijn rijkdom relativerend, bedank de Zonnebloem
Genoot van jullie enthousiasme
En begrijp iets méér van het leven
Jullie lichamen zijn gevangen, maar de geest is vrij
Helaas is het weer voorbij
Wat rest is inzicht en herinnering


Varen en zorgen
Mensen denken vaak, wat kan ik betekenen voor anderen?
Ik ben geen verpleegkundige of arts… ik voel me een niemand
Voorbij die onmacht, kan iedereen de pijn van iemand anders verzachten
Een lief woord, een schouderklopje
Ik verzamel mensen
Verhalen, lieve woordjes, menselijkheid
In dienst van de vreugde
Foto's: © Sally

vrijdag 30 mei 2008

Wanneer krijgen Snowworld en Rodahal zonnepanelen op het dak?

De Stadsschouwburg te Heerlen heeft ze al op de gevel zitten… Zonnepanelen!
Samen met de zonne-tegels in de stoep, zorgen ze voor een deel van de electriciteit. Een druppeltje op de gloeiende plaat, maar… vele druppeltjes maken nog steeds één grote emmer vol…

Zouden ze in Landgraaf ook warmlopen voor zonne-energie? Toen ik laatst op de parkeerplaats van Snowworld stond, bedacht ik me dat het toch eeuwig zonde is, dat het dak van de immense ski-hal nog steeds niet bedekt is, met glanzende, zwarte zonnepanelen.

Zoals ik ergens heb gehoord of gelezen, zouden de plannen er wel degelijk zijn.
Maar dan denk ik er meteen achteraan: waar wachten ze dan nog op??? Misschien op de subsidies, die vanuit de overheid verstrekt zullen gaan worden t.z.t.?
Of zou het enkel-en-alléén daarom zijn, dat de baas van Snowworld voor deze bewuste "vertraging" kiest? Nog íets langer wachten tot je optimaal kunt profiteren van alle beschikbare subsidies??!

En waar blijft Kerkrade met de Rodahal? Aan dat ding worden naar alle waarschijnlijkheid al een miljoentje of tien vertimmerd, dus waarom niet meteen ook dáár een hele batterij zonnepanelen op het dak leggen?!! Stukken milieuvriendelijker dan ie nu is!

Foto: © Sally

woensdag 21 mei 2008

Wubbo Ockels (ex-astronaut) verwijt politiek gebrek aan duurzame ambities


(uit: "Spaarmotief", nieuwsbrief ASN bank (september 2006)

In Nederland hebben we geen energieprobleem, stelt Wubbo Ockels, hoogleraar Duurzame Technologie. Wél een besluiteloze overheid die niet in technologische vernieuwing durft te investeren.

"Tijdens mijn studie en promotie was ik gefocused op de kernfysica. Daarna belandde ik per toeval in de ruimte. In die tijd had ik meer aandacht voor de missie en de uit te voeren experimenten. Mijn gevoel voor de aarde is pas ná mijn ruimtereis gegroeid. Ik besefte dat onze planeet te vergelijken is met een groot ruimteschip, waar je dus heel goed voor moet zorgen.
Ik heb overigens begin jaren zeventig, láng voordat ik astronaut was, het rapport "Grenzen aan de groei" van de Club van Rome stukgelezen, over het verband tussen economische groei en de gevolgen voor het milieu."

Voor de deur staat een motor die op ethanol kan lopen. Over twee jaar hoopt u met uw vrouw in te trekken op een woon-zeilboot die in eigen elektrische energiebehoefte voorziet. Is dat -los van de boot- de toekomst voor ons allemaal?
"Ik ben ervan overtuigd dat we de milieuvervuiling het hoofd gaan bieden. We zullen wel móeten, het is een race tegen de klok met één mogelijke uitkomst: winnen!!!
Frustrerend is dat de Nederlandse overheid er op uit lijkt, het op de laatste minuut aan te laten komen. We leven in een cultuur van meningen: iedereen wil weten wat de ander denkt, maar niemand durft zélf knopen door te hakken. Dat werkt verlammend. En áls de politiek dan uiteindelijk eens besluit ergens flink in te investeren, wordt er soms alsnog halverwege afgehaakt. Neem de subsidie op zonnepanelen. Die is stopgezet, omdat het project een te groot succes was. Wat een rare redenatie."

Wat stelt u voor?
"Vóór alles moet de regelgeving aangepast worden. De ambities moeten hoog zijn, bijvoorbeeld in 2030 moet driekwart van de geleverde energie duurzaam zijn. Aan die ambities moet vervolgens ook worden vastgehouden; geen investeerder die er anders geld in zal steken. Maar de politiek is klaarblijkelijk niet zonder meer bereid tot zo’n omslag. Kijk maar naar Amsterdam. Waar blijft de regel dat alleen auto’s met een emissie van 0% in de stad mogen rondrijden? Het is daarom zaak, dat jongeren (de stake-holders van de toekomst) én moeders (!) druk op de overheid gaan uitoefenen."

Moeders?
Zij geloven in de toekomst en zijn eerder bereid dan mannen, om te accepteren dat je mag eisen zónder zelf de uitvoerende partij te zijn. Zodra moeders en jongeren de politici om hebben, zullen de ontwikkelingen snel gaan. Want in principe hebben we geen energieprobleem: wind, warmte en licht is er genoeg. En óók de noodzakelijke technologische kennis is voorhanden. Nu nog de implementatie."

Een taak voor de jongeren?
Inderdaad. Die zijn nog speels en onafhankelijk, durven buiten de "box" te denken. Mensen die zijn opgegroeid met het poldermodel, zijn hiertoe niet meer in staat. Ik vind ook dat talentvolle jongeren gestimuleerd moeten worden. Politici hameren daar keer-op-keer op, maar wederom blijft het bij woorden. Ik heb een aantal jaren geleden een plan ingediend om een "jeugdtax" in te stellen: 10% van al het overheidsgeld voor innovatieprojecten opzij leggen voor veelbelovende aanvragen voor afgestudeerden. De impact voor zo’n maatregel zou immens zijn."

Helaas, we hebben geen jeugdtax…
Ik geloof heilig in stimulerende effecten van het uitloven van prijzen. De concurrentie die daarbij komt kijken, leidt (net als bij topsport) tot extra inspanning en ongekende resultaten. Neem de Amerikaanse piloot Charles Lindbergh. Het was een wedstrijd, die hem er in 1927 toe bracht, als eerste de Atlantische Oceaan over te vliegen.
Prijzen zijn daarnaast subsidie-technisch een goede investering; je loopt geen risico’s.

Wat zijn drie onderwerpen in Nederland die per direct aangepakt moeten worden?
Als eerste de mobiliteit. We hebben wereldwijd het hoogste gehalte stikstofmonoxide in de lucht. Mogelijke maatregelen: het verbieden van tweetakt-brommers en het verplichten van elektrisch busvervoer.
Daarnaast moet er geïnvesteerd worden in zonne-energie en waterpompen, waarmee warmte uit de lucht en de grond kan worden gebruikt voor de warmte-regulering en koeling van huizen. Uit deze vormen van energiewinning valt méér winst te halen, dan uit windenergie. Dat geldt zowel met het oog op de duurzaamheid als op de Nederlandse economie; als we nu hierop inzetten, kunnen we straks onze know-how aan het buitenland verkopen.

Wubbo Wortel
De Superbus en de Laddermolen zijn twee innovatieve projecten van Wubbo Ockels op het gebied van duurzame technologie, die nu in uitvoering zijn.

De luxe Superbus loopt op electriciteit. Bijzonder is, dat de bus dankzij de lichtgewicht-constructie en de aerodynamische vormgeving een snelheid van 250 km/uur kan halen. Het voertuig zal niet stoppen bij bushaltes; passagiers kunnen per sms óf internet doorgeven waar ze precies opgehaald willen worden. De superbus moet in 2008 tijdens de Olympische Spelen in Peking zijn debuut maken.

De Laddermolen genereert energie uit de beweging van de wind. Deze uitvinding bestaat uit vliegers die met kabels aan elkaar vastzitten. Door hiermee pompende bewegingen te maken op grote hoogten, kunnen enorme vermogens worden opgewekt. In 2009 moet een prototype schip gereed zijn dat met behulp van deze toepassing tegen de wind kan invaren.
Meer informatie over deze en andere projecten is te vinden op de website: www.lr.tudelft.nl/asset

Foto's: © Sally

donderdag 15 mei 2008

Open brief aan Frans Bauer

Hoi Frans,

Ik ben erg blij voor je, dat het zo goed met je gaat. Trouwens, nog proficiat met je huwelijk op 9 mei jongstleden!
Heb de foto’s gezien in de roddelbladen. En ik kan niet anders zeggen: het was een prachtige dag!
Persoonlijk vind ik je muziek nou niet echt "je-van-hét", maar je positieve uitstraling geeft veel mensen vreugde. En daarom ben je wat mij betreft O.K.!

Mijn vriendin ("Sally", zangeres en freelance-fotografe) zou graag eens een duet met je willen zingen en eventueel een mooie fotoreportage van je willen maken (ja, ik weet het: er zijn al enorm veel foto’s van je geschoten, en je hebt al met diverse zangeressen duetjes gezongen, maar tóch…).

Ik ben op het moment dat ik dit schrijf een mooi kinderboek aan het lezen van Halil Gür. Het gaat over een Turks jongetje, die een enorme bewondering heeft voor zijn moeder en ondanks hun armoede toch een prachtige jeugd heeft (in Anatolië).

Als introductie staat er in het boek dit prachtige gedicht. Het zou geweldig zijn, als dit gedicht op muziek werd gezet en uiteindelijk zou worden gezongen door jou, Frans.
Het is maar een idee, maar wél serieus bedoeld...

Het boek is vertaald uit het Turks en heet "Mijn dappere moeder". Geschreven door Halil Gür (1986; ISBN: 90-70610-42-6).


Laat ons de aarde aan de kinderen geven
Laat ons de aarde aan de kinderen overgeven
Tenminste voor één dag
Als een bontgekleurde luchtballon om mee te spelen
Zingend tussen de sterren.
Laat ons de aarde aan de kinderen overgeven
Als een reusachtige appel, als een warm brood
Tenminste voor één dag
Zullen ze genoeg hebben
Laat ons de aarde aan de kinderen overgeven
Dan pas zal de wereld voor één dag de vriendschap kennen
De kinderen zullen ons de aarde afnemen
Zij zullen onsterfelijke bomen planten

Nazim Hikmet

Groeten van "de Reiziger" uit Kerkrade.

Foto: © Sally

donderdag 1 mei 2008

Het koningshuis


Gisteren was het Koninginnedag en op de televisie was dit goed te merken. De Evangelische Omroep bracht een Royalty Quiz, waarin de kennis m.b.t. ons koningshuis werd getoetst. Persoonlijk vind ik het schrikbarend, hoeveel de kandidaten wisten over de Oranjes. Nederland op zijn smalst.

Er was een vraag waaruit blijkt dat Willem-Alexander een huis kocht, en dit later weer verkocht met ruim 800% winst. En dit notabene aan de Rijksgebouwendienst (een deel van de Nederlandse staat).
Ik ben benieuwd wat voor een "vreemde constructie" dit was. De Rijksgebouwendienst heeft dit huis namelijk gefinancierd van ons aller belastinggeld. Net zoals het onderhoud van het "koninklijke schip" bij de (marine)werf in Den Helder. In deze tijd van bezuinigingen (in alle lagen van de bevolking) moet men óók kritisch durven zijn ten opzichte van de familie van Oranje.

Ik ben oprecht blij, dat de SP vragen hierover heeft durven stellen in de Tweede Kamer. Voor sommigen staat dit bijna gelijk aan vloeken in de kerk. Maar… het koningshuis zal de SP misschien nog wel dankbaar zijn, dat ze hen hiermee heeft gered. Transparantie en openheid is de enige redding voor dit "historische instituut", dat nog steeds buiten alle politieke sores staat.
Openheid is naar mijn mening gepast, ten opzichte van het financiële plaatje van de Oranjes. Persoonlijke meningen van de leden van het koninklijk huis doen in deze niet terzake.

De NCRV was gisteren de omroep, die sfeerbeelden uitzond rondom het thema "de geschiedenis van het koningshuis". De KRO had het over de weerbarstigheid van Beatrix (de doctrine van Beatrix). Hoe zij probeerde om het blazoen te reinigen van drie voorvaderen. Die een genoegen schepten in exhibitionisme en biseksualiteit. Ook probeerde Hare Majesteit de publicatie van twee historici te boycotten (gezien in KRO’s "Profiel"). Ook in recentere familiaire akkefietjes zou ze een belangrijke rol hebben gespeeld.
RTL4 was op haar beurt de omroep van de "glitter en glamour". Luchtigheid alom. Als ware het koningshuis showbizz.

Ik meen me te herinneren dat de Nederlandse homoscene het koningshuis ooit heeft verweten dat ze nooit of nauwelijks iets voor deze groep heeft gedaan. Misschien ligt hier een taak voor Maxima. In New York woonde zij in de exclusieve wijk Chelsea, waar veel "Koninginnen van de nacht" vertoefden.

Maxima was op 29 april trouwens nog in Roermond en Maastricht. In het kader van haar werk voor het Oranjefonds, dat diversiteit hoog in het vaandel heeft. Misschien een insteek om de homo-emancipatie een duwtje-in-de-goede-richting te geven. Want: niet alleen binnen de Islam en het Jodendom is er sprake van homofobie. Ook het Christendom bezondigt zich hieraan!

Het koninklijk huis mag slechts beperkte uitspraken doen over politiek. En daarom vind ik het jammer, dat ze nooit een sneer kunnen geven richting premier Balkenende.
De armoedebestrijding kwam en komt onder zijn bewind absoluut niet van de grond. Wanneer heeft het koninklijk huis trouwens voor het laatst gesproken met vertegenwoordigers van de vakbonden en andere "linksere" maatschappelijke organisaties.

De SP heeft "de afschaffing van het koningshuis" zelfs uit haar verkiezingsprogramma geschrapt. Als een soort concessie richting het Nederlandse Volk.

Anarchisten van het actiecentrum "Vrankrijk" maakten het iets té bont volgens de Partij van de Vrijheid; zij vierden een "Dood aan de Koningin"-feest te vieren. Luguber en zinloos. En dat terwijl het blijkbaar als grap bedoeld was… Waarschijnlijk doelde men op het instituut "koningin". Maar nu de PVV terrein wint, zullen niet alleen zíj, maar óók cabaretiers en kunstenaars op hun hoede moeten zijn. Alles wordt in een bepaalde context geplaatst. We gaan weer terug naar de jaren vijftig. Wederom Nederland op zijn smalst. Ik voel me echter niet áltijd thuis in zo’n land.

The Sex Pistols zongen jaren geleden "God save the Queen". Hetgeen vooral een protest was tegen de werkeloosheid in het United Kingdom.

Koninginnedag probeert ons te verbinden, maar (zoals Maxima al eens zei) DÉ NEDERLANDER bestaat niet. Dit heeft niks te maken met een "weg-met-Nederland-mentaliteit", zoals Rita Verdonk ons wil doen geloven. Net zoals vele andere landgenoten, ben ik 100% Nederlander. Ik werk voor de kost en betaal braaf mijn belastingen. En wie zich inspant ten faveure van dit (óns) Koninkrijk, heeft het recht om zijn mening te mogen uiten. Het is notabene 1 mei!!!

Tot slot: Koninginnedag is een leuke dag. Eén van de weinige "Protestantse Feestdagen". De presentatie van de Koningin is elk jaar weer amusant. De Friese vlag verwerkt in een salsa-kostuum. Laurentien als een Irene Moors van het Koningshuis. W.A. van Buuren én Maxima vermaken zich kostelijk op de schaats.
En "Ed (Raket) Nijpels beleeft zijn laatste werkdag als Commissaris der Koningin.

In Amsterdam was er zoals gewoonlijk veel muziek te horen op het Museumplein. Een Museumplein dat tjokvol staat met koninginnedag-vierders.
Het Museumplein in Kerkrade (zie foto bovenaan) bleef alwéér stil en verlaten………

Foto's: © Sally

dinsdag 29 april 2008

Schrijven

Het karakter van mijn schrijven ligt tussen een "heilig moeten" en plezier. Veel schrijfoefeningen hebben slechts een praktisch karakter. Notulen, persberichten of zakelijke brieven. Vaste of zelfs muurvaste stramienen en formats.

Schrijven is relatief anoniem. Ik weet slechts enkele mensen, die dezelfde passie delen. Meer ken ik deze mensen door hun weblogs.
Van de bekende(re) schrijvers heb ik maar enkele "in het wild" gezien. Bijvoorbeeld: Geert Mak tijdens een lezing in de bibliotheek van Maastricht. En Boudewijn Büch en Jules Deelder.

Ik heb mijn woorden altijd zo zorgvuldig mogelijk gekozen. Maar waarom?

In de politiek overheerst tegenwoordig het "testosteron", als ik politica Femke Halsema mag geloven. Bokito-gedrag door de heren politici. Hoe zit dit bij schrijvers? Wat maakt de ene persoon schrijver en de andere persoon politicus. En waarom was Jan Terlouw zowel schrijver als politicus? Trouwens, mensen zoals Wilders, Bolkestein, Marijnissen en wijlen Pim Fortuyn hebben boeken geschreven. Marijnissen verwijt ik trouwens Bokito-gedrag in het debat over de dubbele nationaliteit.

Het boek van Wilders is trouwens goed te lezen! Hij beschuldigt terecht het fundamentalistische Iraanse regime van misstanden. Maar binnen de politiek heeft hij nóóit een vinger uitgestoken om politieke vluchtelingen uit Iran te ondersteunen. Dit zijn voor mij de ware vrijheidsstrijders. Zij weten wat fundamentalisme inhoudt.
Wilders heeft notabene een wetsvoorstel ingediend (samen met Karimi van Groen Links) m.b.t. de staat Iran.

In termen van vandaag-de-dag denk ik aan activist Dirk de Vroome (alias de Rode Reus), die zich voordeed als hoge Zweedse Generaal die de gemeente Brunssum en de Headquarters van de AFCENT in Brunssum bezocht. Om zo te demonstreren tegen de Vietnam-oorlog. Literatuur en actie hebben een functie én een toekomst.

Er is trouwens een goed boek over deze activist te lezen. En in de Openbare Bibliotheek van Kerkrade kun je dit boek nog steeds uitlenen.
Mijn eigen schrijven heeft vooral te maken met mijn betrokkenheid met de wereld. Daarom ook mijn bemoeienis met o.a. Amnesty International.

Uiteindelijk zou er slechts één vraag over moeten blijven: waarom schrijft Ú nog niet???

Schrijven is een tijdelijke vlucht uit de werkelijkheid
Schrijven is voor de eeuwigheid; papier is vergankelijk. Maar "Max Havelaar" is nog steeds te lezen.
Schrijven is het sorteren van gedachten. Reden-Oorzaak-Gevolg. Causale verbanden zien tussen het "Hier en Nu" en "Dáár en Later" anderzijds.
Schrijven is kunst en meditatie in één.

Het is goed om gedachten op papier te zetten. Om de gedachte aan (bijvoorbeeld) overledenen in ere te houden. Godsdiensten bedienen zich niet-voor-niets van "het woord".
Schrijven ligt tussen inspiratie en transpiratie. En misschien is het zoals Woody Allen zegt over filmen: "Ik zou zelfs met filmen bezig zijn als ik een kantoorbaan heb"....

Foto: © Sally

dinsdag 15 april 2008

Boekenweek 2008

Joepie! Het was weer "Boekenweek" (helaas véél te vlug voorbij gegaan). Naar aanleiding van dit jaarlijkse fenomeen wordt ook weer eens gekeken naar het literatuuronderwijs in Nederland. "Het is huilen met de pet op", zoals één van mijn leraren Nederlands ooit zei.

Literatuur lééft vaak pas door het enthousiasme van de docent(en). Het verhaal achter het boek. In Nederland wordt al 35 jaar filosofie-onderwijs gegeven op een beperkt aantal scholen in Nederland. Ik vind het jammer, dat deze vorm van onderwijs niet op alle scholen onderwezen wordt. Ik wil leren voor het leven en níet alleen voor mijn portemonnee. Materiële rijkdom en geestelijke armoede gaan vaak hand-in-hand. Maar ik wil ook niet de rijke kant van Nederland generaliseren; ik ben alleen bezorgd. Als idealist ben ik gelukkig goed terecht gekomen; "Wenn man trotz alles lacht".
Markteconomie is het eerste wat je leert in dit land. Het mechanisme van geld leer je spelenderwijs. Daarover hoeft geen enkele econoom zich zorgen te maken. Echt niet!

Ik probeer een lans te breken voor iets basaals als de literatuur. Een boek is niet te vergelijken met een weblog. Weblogs als geenstijl.nl zijn gewoon een verlengde van de sensatiegerichte Telegraaf-journalistiek. Heinrich Böll laat in het boek "Gruppenbild mit Dame", zien, hoe roddeljournalistiek iemand tot waanzin kan leiden.

Literatuur moet met grote gevoelens stoeien. Geert Mak, die ik zie als een subtiele criticus, die op de tendensen van deze tijd zachte kritiek levert. Hij bevoogdt echter niet, maar roept mensen op om zélf na te denken. Niet méér en niet minder.

Literatuur en filosofie zijn niet of nauwelijks te ontwaren in de maatschappelijke debatten en het dagelijks leven. De boekenweek had als thema: "De 3e leeftijd".
Ouderdom versus literatuur lijkt een stoffig thema, vooral omdat de wereld steeds sneller en hectischer wordt. Maar de bedachtzaamheid en het inzicht van de oudere generatie ontbreekt ons nog weleens.
De babyboom-generatie is óók behoorlijk passief geworden en niet langer innovatief. Zij krijgen de jeugd die ze verdienen. De meeste 60+-ers konden opeens genieten van een welvaart, die hun ouders nooit hebben gehad. Het hedonisme nam zienderogen toe. Reizen moesten steeds verder. Bangkok, Pretoria, Cuba, De Antillen, Sint-Petersburg… alles konden ze gaan bekijken. Maar velen zijn vergeten om te reizen in hun gedachten; vergeten om hun fantasie te gebruiken. Ze vergaten soms óók om voorbeeld te zijn voor hun kinderen.
Maar ik weet óók dat er velen van deze generatie níet tot dit clichébeeld behoren.

Grote thema’s heeft mijn generatie niet. We zijn in het algemeen redelijk verwend, al zijn er ook genoeg uitzonderingen op de regel. Mijn motto is: "Vergroot het Bruto Nationaal Geluk". Zowel voor jongeren als voor ouderen. We moeten al het goede van beide generaties met elkaar mixen.

"Ik heb geen spijt, geleefd te hebben. Omdat ik zó heb geleefd, dat ik meen niet voor niets te zijn geboren", schreef Cicero anno 44 voor Christus. In zijn boek "Over de Ouderdom". Hij was 63 toen hij zijn pleidooi schreef, voor de erkenning van de ouderdom als een waardevolle en verantwoordelijke levensfase. Dit heeft nog niets aan actualiteit ingeboet. Integendeel: in 2010 bedraagt het aantal vijfenzestigplussers naar schatting 16% van de bevolking. In 2030 zelfs 23%…
Enkele literaire aanraders vind ik: "De blinde vlek van Nederland" van Stella Braam. Dit gaat over de uitbuiting van illegalen, uitzendkrachten en andere minderheden.
Tevens is "Hersenschimmen" van Bernlef (over dementie), evenals werk van Boudewijn Büch (met zijn melancholie, eiland-liefde, pop en rock-and-roll) de moeite waard.

Wat betreft mijn eigen weblog en mijn aanstaande boek: Geert Mak heeft tien jaar gedaan over zijn boek "In Europa". Monnikenwerk, zoals ik zelf ook al heb gemerkt. Het lijkt niet meer van deze tijd te zijn. Jan Wolkers volstaat met 1 jaar "noeste arbeid" om zijn boek af te krijgen.
Voor mijn eigen boek had ik negen maanden uitgetrokken (om de aantekeningen te maken). En een vol jaar, om het tot een volwassen boek te modelleren. En in de tussentijd ben ik ook nog eens begonnen met deze weblog. Dat betekent: nog meer zelfdiscipline betrachten.

Schrijven is een oefening in doorzettingsvermogen. Woord voor woord. Gedachte na gedachte. En tenslotte alleen nog maar schrappen en weglaten. Destilleren in een schrijflaboratorium…


Met dank aan mijn vriendin, freelance-fotografe Sally, voor de mooie foto!

zaterdag 5 april 2008

Surivlaanderen (2)

Raymond van het Groenewoud trekt de cultuur uit de Vlaamse klei en "maakt ons blij". Onderweg komt hij de mannen van Trafassi tegen. En met z’n allen gaan ze, samen met Cherry Wijdenbosch, dansen. Iedereen is welkom. Iedereen die van muziek en eten houdt. Van Roti en Surinaamse keuken tot Vlaamse frieten en mosselen. The best of two worlds.

In de muziekwereld zie je nu langzamerhand een verschuiving plaatsvinden. Ook regionale bands/artiesten zoals Ton Engels en consorten krijgen méér kansen. Maar van een algehele muziekvernieuwing (ook óver de landsgrenzen heen), is nog lang geen sprake.
Misschien was het Boekenweekgeschenk van vorig jaar wél een stap in de goede richting. "Dubbelspel" geschreven door Frank Martinus Arion (een Antilliaan).

Ambassadeurs van Surivlaanderen zijn mensen als Jörgen Raymann, Gerard Spong, Quintis Ristie, Cherry Wijdenbosch, Raymond van het Groenewoud en Bart Peeters. Suriname is een multiculturele samenleving waar men geen spanningen kent tussen moslims en niet-moslims. Een land waar wij als intolerante Hollanders nog heel veel van kunnen leren!!!

zaterdag 22 maart 2008

Kerkrade weinig op internet


Welke invloed heeft internet op ons leven? En zijn we allemaal zo virtueel ingesteld? De internetdichtheid is groot in Nederland. Echter, de internetvaardigheden blijven nogal achter bij de gebruikers. Vooral ouderen beperken zich tot het versturen van e-mails en het zoeken naar informatie op het internet. Hier is natuurlijk niks mis mee. Ik denk dat de digitalisering in Nederland sneller gaat dan in de omringende landen. De overheid en de belastingdienst spelen hier handig op in. Digid is een goed voorbeeld hiervan.

Slechts 58% van de Kerkraadse huishoudens beschikt over een internetaansluiting. Dat blijkt uit een mediaonderzoek dat Gemeente Kerkrade eind 2007 heeft gepresenteerd. Het landelijke gemiddelde lag in 2007 op 83%. De Kerkraadse "internet-participatie" van 58% behoort dus tot de laagste van Nederland en wordt door een gemeente-woordvoerder veroorzaakt door de vergrijzing van de bevolking. Hij kon geen andere reden bedenken, maar geldgebrek is volgens mij óók een belangrijke reden. Want laten we eerlijk wezen: het gemiddelde inkomen in Kerkrade is niet bepaald hoog te noemen.
Omliggende gemeenten hebben trouwens geen vergelijkbaar onderzoek gedaan onder hun bevolking en kunnen dan ook niets zeggen over de internetdichtheid.

Kerkrade stuurde in 2006 naar 1200 huisadressen een vragenlijst (met vragen over: de kranten die men leest, hoe men de weekbladen waardeert, óf en hoe vaak men de gemeentelijke internetsite bezoekt en wat men vindt van (bijvoorbeeld) promotionele televisiespotjes en reportages. Van de verstuurde vragenlijsten kwamen er 540 retour. Dat is (vergeleken bij een eerder onderzoek) een tegenvallende score, maar zijn de uitkomsten nog representatief.

Het bedrijfsleven ziet de burger echter alleen als consument. Als ze uw brievenbus niet meer vol kunnen proppen met reclame, dan zullen ze dit zeer zeker virtueel proberen te doen.

Met dank aan mijn vriendin, freelance-fotografe Sally, voor de mooie foto's!

zondag 16 maart 2008

Radio City

Ik ben mijn zoektocht begonnen met het ontmaskeren van de magie achter basale en abstracte zaken als schilderkunst, literatuur, atletiek en de maatschappij.
Vandaag komt een andere liefde ter sprake: de radio (a wall of sound). Wat doet het met mij? En waarin zit de magie? Reinout Oerlemans legt op televisie uit, waarom zijn productiebedrijf Eyeworks een dergelijk wereldwijd succes heeft met televisie-formats. Clichés en herkenbaarheid zijn erg belangrijk. Enerzijds vind ik het een knap staaltje vakmanschap, maar anderzijds ook hééél erg goedkoop. Maar hij doet het toch maar…

Gisteren zijn wij (Sally, Fish en ik) begonnen aan ons radio-experiment. Goede muziek en échte gesprekken. Misschien schortte het nog aan redactiewerk en voorbereiding, maar enthousiasme was er volop. Het deed denken aan de kweekvijver van Radio 3. De VARA verkocht toen voor f 500,- radiozendtijd voor Radio Free South-Africa. Bedoeld om daar eerlijke nieuwsgaring te verstrekken aan de zwarte en onderdrukte bevolking. Radio zonder censuur. Dus geen Sun City maar Radio City.

Radio-interviews komen er op neer, dat je de gast(en) op de praatstoel zet. Open vragen stellen… en iemand zich "speciaal" laten voelen. Maar wel met een oprechte interesse! Natuurlijk heeft politiek en muziek met exhibitionisme te maken. Ik denk aan een liedje van Bram Vermeulen: "Pappa kijk dan, ik kan al fietsen". Een kind dat zijn kunde aan zijn vader wil laten zien. Al snel wil je met je kennis en kunde woekeren. Aandacht willen is een menselijk gegeven. Radio en TV gaan echter veel verder dan de familiaire kring.

Radio is een fantastisch en krachtig medium. Maar ook vaak misbruikt door dictaturen.
Ik wil deze column wijden aan radiohelden van weleer. Zoals Theo Koomen en Cees Schilperoort. Koomen kon een saaie wielerwedstrijd tot een bloedstollend spannende race "omtoveren". En ook zijn verslaggevingen van voetbalwedstrijden tussen Nederland en België waren echte radiomonumenten. Evenals radioprogramma’s als "9 heit de klok", "Ron flon flon" en de "Steen en been-show".

Wat brengt de toekomst voor de radio? Creatieve mensen zullen hun weg wel vinden. Via internet zal er steeds meer gepodcast worden. Ik mis ook de piratenzenders van weleer. Oeverloos gezwam en de groetjes doen aan Jan-en-alleman via de ether. De radiocontroledienst (RCD) maakte vaak een einde aan dit plezier. Ik ben voorstander van "ieder zijn/haar plezier", zolang het andere radiozenders maar niet stoort. Wat voor kwaad kan er nu in "zelfgefabriekte" radioprogramma’s zitten?

Mijn favoriete radioprogramma’s waren "VARA’s Vuurwerk". Waar in de Kerstspecial VARA-directeur Marcel van Dam, samen met Henk Westbroek, de plaatjes aankondigde. "Hier weer een nummertje van … uuuuuuuuhhhh… Iron Maiden". Helaas is dit programma een zachte dood gestorven.
De "Zalige Liefdeslijn" van de KRO was het eerste datingprogramma dat ik hoorde, nog voordat dating een commerciële markt werd.

Radio vervangt tegenwoordig de krant. Veel muziekstijlen zijn verbannen van de radio. En het wordt steeds meer "commerciële eenheidsworst". Ieder radiostation zijn eigen muziek in een eigen hokje.
Alles moet mainstream en horizontaal geprogrammeerd worden, althans: zo willen de zendercoördinatoren, muziekcoördinatoren én muzieksamenstellers van vandaag ons doen geloven. New-Wave en Hardrock lijken geen recht meer te hebben op airplay. Het is een schandaal…

dinsdag 11 maart 2008

Surivlaanderen (1)

Dinsdag 05-02-2008, 9.09 uur.
De onafhankelijke staat Surivlaanderen is uitgeroepen. Na enkele grensschermutselingen is de onafhankelijkheid een feit. Uitgeroepen op het internet. Dit land kan helaas slechts een digitale toekomst hebben. Een vlucht uit de harde Hollandse zakelijkheid. De realiteit van nationalisme in Nederland en Vlaanderen, maar… het wordt géén Narco- of Bouterse-staat.

Waarom een nieuwe staat? Om dit te beantwoorden moeten we naar de exportproducten kijken. Heerlijke bourgondische maaltijden, oorstrelende muziek en prachtige literatuur. Voor me ligt de Top 2000 (van 2007) zoals die in december (op Radio 2 NL) is uitgezonden. Ik heb in deze lijst tot mijn enorme verbazing/verbijstering nauwelijks een Vlaamse of Surinaamse artiest kunnen ontwaren.

"Zullen we nog eens, zullen we nog eens, zullen we nog eens een potje dansen". Vlaanderen heeft mooie songs, die op de-één-of-andere-manier maar niet willen doorbreken op de Nederlandse radio. Een goed voorbeeld hiervan is de band Gorki met het nummer "Mia".
"Don’t worry, be happy", zou je zeggen. Maar we pikken het niet meer! Veel muziek in Vlaanderen en Suriname is Nederlandstalig, maar de vele Nederlandse radiostations verdommen het om verder te kijken dan Marco Borsato, Paul de Leeuw, Doe Maar, Gordon, René Froger, Ali B., Jan Smit, Boudewijn de Groot, André Hazes en Gerard Joling. Laat staan dat ze hun oor te luister leggen in Bloemfontein (Zuid-Afrika) of Paramaribo (Suriname).

Belgische muzikanten zijn vaker poëtischer in hun taalgebruik dan hun Nederlandse collega’s. Stef Bos is weliswaar een Nederlander, maar getuige zijn muziek en tekstkeuze voelde hij zich altijd al meer op zijn plek in Vlaanderen. Om het vervolgens (nóg exotischer) te proberen in Zuid-Afrika.
Ik geniet overigens ook van Adriaan van Dis (van zijn reportage over Zuid-Afrika), waarin hij met Afrikaners spreekt over misstanden in "The Rainbow Country".

Wordt vervolgd…

maandag 10 maart 2008

Geert Mak (1)

Geert Mak in het Centre Ceramique te Maastricht


Interview met Geert Mak uit Libelle 26 februari 2007:



"Hoe kunnen wij overleven? "

Geert Mak is niet alleen in Nederland een begrip, ook in de rest van Europa is zijn ster rijzende. En dat voor een schrijver die jarenlang heeft gesappeld. Tien jaar na het verschijnen van zijn eerste bestseller "Hoe God verdween uit Jorwed", schrijft Geert Mak het boekenweekgeschenk "De Brug". Libelle sprak met hem over leven van vijf euro per dag, de schaduwkanten van het schrijverssucces, ouder worden en strijdlust.

"Hoe God verdween uit Jorwed", "De eeuw van mijn vader", "In Europa…". Het is zomaar een greep uit de boeken die Geert Mak de afgelopen tien jaar schreef. Het genre is mateloos populair, getuige de verkoopcijfers. Alleen al van zijn laatste boek "In Europa" vlogen 350.000 exemplaren over de toonbank. En zijn ster rijst niet alleen in Nederland. "In Europa" wordt ongeveer in tien talen vertaald. In maart verschijnt het in Engeland, in september in Amerika. Mak zelf is er nog altijd een tikkeltje gelaten onder: "Wie bekend is, leeft een adrenalineleven. Je hebt vrij weinig tijd voor andere dingen. Ik merk dat ik daar zo langzamerhand wel vanaf wil. Ik wil doen wat ik het liefste doe: schrijven.

Dit jaar (red: vorig jaar), mocht Mak het boekenweekgeschenk schrijven. "De Brug" gaat -kort gezegd– over het leven óp en ónder de Galatabrug in Istanbul (Turkije).


Waarom schrijft u een boekje hierover?

"Ik kende de brug al van eerdere reizen en dacht destijds meteen: deze plek heeft iets fascinerends. Dagelijks zaten er tientallen, soms wel honderden mensen, te vissen. Duizenden mensen passeerden die brug, overal liepen theeverkopers, handelaars in speelgoed en nep-parfums, straatverkopers met pleisters, ballpoints en zooltjes, bedelaars, zakkenrollers, van alles. Het is een stad binnen een stad. De hengelaars hadden niet de meest boeiende verhalen te vertellen. Maar de straatverkopers en de mensen die over het water stonden te turen, omdat hun gemoed te vol was van alles wat ze meemaakten, vertelden indrukwekkende verhalen. Toen ik aan deze klus begon, had ik een vrij vaag idee; het boek kon nog alle kanten op. Uiteindelijk trok dit boek zichzelf in de richting: hoe is het om te leven van 5 euro per dag? En daar soms ook nog een heel gezin van te moeten onderhouden? Hoe is het om te leven zoals een zeer groot deel van de wereldbevolking moet leven? En ook over: hoe houden mensen hun waardigheid, trots en menselijkheid overeind? Want ze stompen allerminst af. Ik vond het echt een voorrecht om deze mensen te leren kennen".

Kunt u dat uitleggen?

"Ik trok veel op met een man die ’s winters warme inlegzooltjes verkocht en ’s zomers zonnebrillen probeerde te slijten. Ik noemde hem de zolenman. In het begin maak je een praatje. Maar gaandeweg leer je hem wat beter kennen en hij jou. En op het laatst wordt het een bekende van je. Op dat moment begint het echte werk. Wij gingen wel eens -samen met een tolk- een hele ochtend onder een lekkend dakje zitten theedrinken. De zolenman kon het allemaal net redden. Hij sliep niet op straat, maar in een heel goedkoop pension. Toch stond hij erop, de thee die we samen dronken, te betalen. Al wist hij dat hij er weer een uur voor in de kou moest staan. Hij en de anderen die ik op de brug heb ontmoet, leefde heel arm en sober. Niet ergens in de rimboe, nee, midden in de grote stad. Ze worden van alle kanten omringd door luxe. En toch heb ik bij hen geen haat kunnen bespeuren ten opzichte van de rijken. Wel vergeleken ze de rijken met robots. Rijke mensen helpen ons niet. Ze hebben geen gevoelens. Ze kopen nooit iets van me. Alleen arme mensen gunnen me dat beetje klandizie, die hebben nog liefde en andere emoties", vertelde hij me. Mild en wijs gesproken. De zolenman en zijn metgezel probeerden zoveel mogelijk te maken van hun lot in dit grotendeels islamitisch land. Zonder zich gek te laten maken door welke religie of ideologie dan ook".

Had u niet heel erg de neiging hen allemaal wat geld toe te stoppen?

"Natuurlijk. Ik kwam elke ochtend uit een warm bed en dook na het wassen en scheren onder in hun wereld waar iedereen blij is met een halve euro. Dat voelde schizofreen. Toch moet je er als journalist met een zekere afstand naar kijken en de dingen laten gebeuren. Maar helemaal wennen zal het nooit. Bij dit soort intieme journalistiek zit altijd een vorm van verraad. Je solidariteit gaat nét niet zover dat je een van hen wordt. Toch wilde iedereen praten omdat ze blij waren dat hun verhaal verteld werd. Met die gedachte troost ik me maar".

In uw boeken staan vaak de verhalen van gewone mensen. Doet u dat omdat een persoonlijke geschiedenis beter beklijft?

"Je wordt een stuk wijzer als je met anderen praat. Je leert mensen beter of op een andere manier kennen. Ook mensen die je al denkt te kennen. Ik heb voor "De eeuw van mijn vader" broers en zussen intensief moeten ondervragen, en ik leerde ze daardoor zoveel beter kennen. Ik vind met mensen praten interessant en leuk. Ik houd van mensen".

Mening van de schrijver van deze blog: Een interessante man en dito interview. We kunnen hier nog veel van leren!!!
P.S.: Met dank aan vriendin Sally voor de gemaakte foto's!