donderdag 13 december 2007

In de moestuin van Rolduc

Rolduc was de vroegere kweekvijver van de "katholieke intelligensia". Katholieke én geïnspireerde bestuurders afleveren voor politiek en maatschappij. Gelukkig zijn de tijden van de verzuiling voorbij.

Drie Rolduc-priesters hebben het tot (hulp-)bisschop geschopt. De "Priesterstal van Gijssen" werd het instituut weleens genoemd. Toonbeelden van de conservatieve katholieke kerk: Bisschop Punt (van Haarlem), Kardinaal Van Eijk en Hulpbisschop De Jong (van Roermond).

Helaas ging de ontkerkelijking óók gepaard met de teloorgang van de maatschappelijke samenhang. Armoede en uitsluiting is helaas geen vreemd element in de wijk Rolduckerveld; een overwegend jaren 60-wijk, pal tegenover de Abdij. Vanuit mijn raam zie ik in de verte de "Kerst-ster" van Rolduc schitteren op de toren.
We wonen bovenop de vroegere moestuinen van de Abdij. Duizenden bloemen kunnen bloeien, het ontbreekt alleen aan voedingsstoffen voor die bloemen. Want onkruid kunnen we niet hebben (=racisme en uitsluiting).

30 november kreeg Waris Dirie, de strijdster tegen vrouwenbesnijdenissen uit het Afrikaanse Somalië, de Martin-Buber Plaquette.
Burgemeester Som van de gemeente Kerkrade opende de avond, en herinnerde eraan dat ontmoetingen met andere culturen confronterend kunnen zijn, vooral voor onszelf. Door stil te worden, te luisteren én door ons af te vragen wat er aan de hand is, kunnen we onrecht ontdekken en de strijd aangaan.
Ik verwijs bij deze graag naar mijn andere weblog (in de Engelse taal): http://oneworldonefight.blogspot.com, waar ik met hetzelfde thema worstel.

Waris Dirie gaat met jongeren het gesprek aan. Want: er is maar één wereld. Dit alles in de geest van Martin Buber. Hij maakte duidelijk hoe mensen in een dialoog met elkaar (in een "ik-jij-gesprek"), pas écht tot mens rijpt. Het is een ontdekkingsreis naar de ander, maar uiteindelijk naar zichzelf.
Er zijn maar weinig mensen in onze wereld, die op de barricaden klimmen, protesteren, iets willen veranderen. Zij luisteren naar anderen, horen hun woorden en zien hun honger, eenzaamheid, vertwijfeling en pijn, en trekken hier consequenties uit voor hun eigen leven.

Waris Dirie ontvluchtte als 13-jarige haar familie en land. Zij weigerde een huwelijk met een oude man en nam vanuit de woestijn (waar zij geboren was) het vliegtuig naar Londen. Ze kon noch lezen noch schrijven, maar leerde (tijdens haar dienstboden-werk bij familie) deze vaardigheden. Op 18-jarige leeftijd werd de beeldschone Waris fotomodel. Zodra het mogelijk was, stopte zij hiermee, om zich het lot van onderdrukte en verminkte Afrikaanse vrouwen aan te trekken. Een inspirerende vrouw.

500 meter verwijderd van onze woning vond de uitreiking van de prijs plaats. Maar gevoelsmatig lijkt het duizenden kilometers verwijderd van deze wijk.

M.M.

Geen opmerkingen: