In de Zuid-Limburger lees ik de column van Maud Schaepkens. Zij reist hetzelfde traject als ik.
Haar reis naar Maastricht heeft een andere reden dan ik. Zij is nog jong en idealistisch én student. Ik ben iets ouder, werkend en ambtenaar. Echter, de liefde voor het gedrukte en het gesproken woord is datgene wat ons verbindt. De titel van haar stukje is "Mauds Mijmeringen". Ik vind dit net zo’n Aha-Erlebnis, als het feit dat Pierre Kemp ons honderd jaar geleden "tegemoet reisde" op hetzelfde traject.
In het verleden waren er in de intercity-treinen treinstellen, waar studenten (als ze zin hadden) een kleine lezing konden geven over een bepaald thema, voor iedereen die belangstelling had. Maar gezien het onderstaande artikel, zal dat in de boemeltrein tussen Kerkrade en Maastricht een fictie blijven. Al reizend meer kennis verwerven.
Misschien wel een idee om zo’n "literaire spoorclub" op te richten. Ik denk ook aan de woorden van Mandela, die stelt dat scholing overal kan plaatsvinden (zelfs in de gevangenis).
Robbeneiland was de uitgelezen plek waar de gevangenen van het apartheidsregime konden nadenken over het bestuur van het nieuwe Zuid-Afrika na de Apartheid. Terwijl ze "verstoken" waren (en bleven) van informatie van buitenaf. Daarom werd de gevangenis liefkozend "Universiteit Robbeneiland" genoemd.
Zo kunnen alle plaatsen waar mensen elkaar ontmoeten, plekken voor onderwijs en kennisvergaring zijn. Bibliotheken en Internet zijn dit dus ook. De Romeinen hadden destijds hun badhuizen, en de democratie werd in Athene geboren in de open lucht...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten