Toelichting Weblog

In februari ben ik begonnen met de trein te reizen tussen Kerkrade-Chevremont en Maastricht. Voorheen reed ik deze route met de auto. De saaiheid bracht me op het idee om gevoelens, ideeën en nieuwsfeiten om te zetten in aantekeningen. De eerste aanzet tot een boek was geboren.

Ik heb nog steeds dagelijks aantekening gemaakt. Mijn laatste aantekeningen zal ik op 21-11-2007 aan het papier toevertrouwen. Mijn 34e verjaardag...
De titel van het boek: "33 kilometer". Dit is plusminus de afstand tussen thuis en mijn werk. Symboliek alom.

Ik denk dat ik de wereld iets te bieden heb. Onzeker is het of dit schrijven ooit een boek zal worden. Maar ik vind dat ieder talent gekoesterd moet worden. Mensen praten elkaar te vaak de put in. En ik wil de wereld enkel een beetje vrolijker kleuren.

Ik sta stil bij de oorlog in Irak en Afghanistan. Armoede in de wereld ontgaat mij óók niet. Ik ben niet naïef en alles moet besproken worden. Goede verhalen en slechte verhalen. Maar altijd met respect voor de ander. Ik ben tevens reiziger in tijd en cultuur. Ik voel me een wereldburger.

Maxima lag onder vuur omdat ze zei, dat "de Nederlander" niet bestaat. Enkele journalisten vielen over deze woorden. Maxima heeft altijd geleefd in "fence gated areas" (beschermde gebieden) in de wereld. Een wereld waar hekken omheen stonden en nog steeds staan. Prins Claus kon dit verklaren. Hij wist ten minste wat de node van de wereld was.
Dus we moeten kijken naar het heden en de toekomst.

Waarom dit boek?
Pretentieus en bescheiden probeer ik dit te beantwoorden. Waaraan het boek misschien wel honderd pagina’s wijdt. Ik wil een boek schrijven over het leven, wetend dat er ook de dood is (het niet-leven). Het ongewisse hiervan sluipt altijd rond.
Zoals het in de christelijke traditie heet: "Noch tijd, noch plaats is bekend. Het staat in God’s hand geschreven".

Ik schrijf dit op, wetend dat mijn oud-buurman op Witte Donderdag zijn laatste adem uitblies.
Een belangrijk element in het leven is daarom "De Tijd".

De langst levende wezens op aarde zijn de bomen. Een boek te willen schrijven, betekent tevens de wisse dood van een boom.
Bomen zijn de longen van de aarde, terwijl ik met dit boek probeer om een menselijke hart wat lucht te geven. Relativeren met filosofie.

Bomen vind ik levende monumenten; een getuigenis van God. Kathedraal en Speelplaats tegelijk.

Op een internetsite lees ik dat jaarlijks honderden boeken worden vermalen als oud papier. Op hetzelfde moment zijn er mensen, die niet eens de kans hebben om een boek te kunnen kopen (dak- en thuislozen, vluchtelingen, enz.). Mensen die het juist extra nodig hebben hun hart te luchten. Daarom roept deze sympathieke organisatie op, om boeken te doneren t.b.v. de bestrijding van de "boekloosheid" van deze mensen.

Boeken en kranten bedienen zich van allerlei soorten taal. Begrippen worden vaak omwille van hun klank gebruikt: slogans en loze beloften. Niets wetend over de intentie en kracht van onze mooie taal. Als kind werd je voorgehouden: schelden doet geen pijn. Nu, jaren later, denk ik: vooral om het ongemak van de fysieke aframmelingen van kinderen tegen te gaan.
Ik houd ervan om voorzichtig en respectvol met mensen om te gaan.

Na de 2e wereldoorlog waren vele grote Duitse schrijvers in verwarring. Een dergelijk verschrikkelijke oorlog en zoveel leugens zijn verteld in hun mooie taal. Dat men ging spreken van een "Neue Sprache". Men probeerde de taal te zuiveren van alles dat met oorlog, dood en verderf te maken had. Datgene wat men jaren later de "Trümmer-literatur" noemde. Literatuur op de brokstukken en overblijfselen van de verwoesting. Berlijn en Dresden waren totaal weggevaagd. Zoals een ooggetuige zei: "Wer das Weinen verlernt hat, der lernt es wieder beim Untergang Dresdens".

Gelukkig is de situatie in ons land en provincie niet van dien aard. Maar toch is waakzaamheid geboden. Net zoals we verantwoordelijkheid hebben af te leggen naar de schepping.
Ik wil soms mijn ogen kunnen sluiten en kijken naar de toekomst van Limburg.


Fons Erens sprak over het verleden:

"In Limburg leefde een naamloos volk zonder vaderland.
Een volk waarom gevochten werd door vele machten, maar dat nooit zichzelf was.
De eeuwen lange machteloosheid; de onderdanigheid aan kasteelheren en kerk, de onderdrukking, de uitbuiting en vernedering, dat liet diepe littekens achter en drukte een stempel op de aard en de mentaliteit van de mensen."

Zonder verleden geen heden. Ik wil het gevecht aan voor de menselijkheid! Schrijven om de geest én het hart te winnen van de mens. Door mededogen en solidariteit te tonen. De politieke macht van onze stad, provincie, land en wereld ligt in handen van veertigers, vijftigers en zestigers. Terwijl onze generatie moet leven met de consequenties van o.a. "Wetgeving van de generatie vóór ons".
Maar ik wil voorbij het venijn, ik wil op zoek naar de zon. In gesprek mét, op zoek náár de dialoog.

Een samenleving heeft net als een kathedraal een aantal steunberen nodig om niet in te storten.

Ik heb de 100.000 mensen gezien op het Museumplein in Amsterdam om een politiek én moreel "tij te keren". Maar nú moet het om het "hart" gaan. Een land opbouwen waarin mannen en vrouwen willen leven, ongeacht hun etnische identiteit of levensovertuiging.
Gebouwd op een stevig fundament uit steen. Een soort woning als veilige haven.

Hoop wil ik zijn, Esperanto voor de ziel.

De meeste gebeurtenissen vinden plaats in het hoofd van de mens. Gedragsveranderingen zijn hoofdzaken. Men handelt anders, doordat men iets anders is gaan bekijken.

Mijn boek is gebaseerd op aantekeningen die in de trein zijn gemaakt. 33 Kilometer is de afstand tussen Chevremont en Maastricht-Centraal. Opstaptijd 6.04 uur en aankomsttijd 6:45 uur. Bijna tweemaal drie kwartier. In de bloei van mijn leven; hopelijk halverwege. Een klein testament van mijn jeugd.

Ik schrijf als een computer (defragmenteren). De computer scant grote delen van de harde schijf, slaat ze op in haar tijdelijke werkgeheugen om vervolgens een nieuwe indeling te maken. Ik maak aantekeningen(korte trefwoorden) om ze vervolgens als kleine fragmenten te koppelen aan woorden met eveneens deze lading. Het proeven van woorden, wegen van tekst en vervolgens reproduceren.

Het boek (en ook deze weblog) is autobiografisch. Geschreven vanuit: een man, Nederlander, Limburger, katholiek, agnost, socialist, atleet.

Ik ben een equivalent van de Parkstad-Generation zoals het Limburgs Dagblad het noemde op haar internetsite. Jong zijn in een vergrijsd gebied. Parkstad is een samenwerkingsverband tussen gemeenten in de Oostelijke Mijnstreek: Heerlen, Kerkrade, Voerendaal, Simpelveld, Nuth, Brunssum en Onderbanken (met o.a. Schinveld, Merkelbeek, Jabeek).

Heerlen als kloppend cultureel hart dat nodig gedotterd moet worden. Nieuwe initiatieven moeten weer genomen worden. Het gebied vergrijst doordat er niet of nauwelijks werkgelegenheid en opleidingsperspectieven zijn in dit gebied. Het imago is ronduit slecht.
De krant grapt: "Sommige partijen willen de geboorte van meer kinderen aanmoedigen, maar dat is een discussie voor in Den Haag of voor in de slaapkamer". Hernieuwde trots?

Op zoek naar een nieuw imago, maar het "mijnwerkersverleden" niet vergeten. Koopwoningen zijn relatief goedkoop en groen is om de hoek. Alleen de werkgelegenheid blijft ver achter, als een verzwikte enkel bij een atleet met een goed hart en uitstekende longen. In Maastricht wordt met dédain naar Kerkrade en Heerlen gekeken. Platteland, onontgonnen en onderontwikkeld gebied. Moeras waarin men verzinkt... Een nauwelijks verstaanbaar dialect en vreemde humor. Maar de tijd zal het leren………
Ik besluit met de tekst van Metallica, waarin de rusteloosheid beschreven wordt, in een strak Metal-schema.

Wherever I May Roam
…And the Road becomes my Bride
I have stripped off all my Pride
So in her I do Confide
And she keeps me Satisfied
Give me all I Need
….And with Dust in Throat I Crave
Only knowledge will I Save
To the Game you stay a Slave
Rover Wanderer
Nomad Vagabond
Call Me what you will

But I’ll take my time anywhere
Free to speak my mind anywhere
And I’ll redefine anywhere
Anywhere I Roam
Where I lay my Head is Home
…And the Earth becomes my Throne
I adapt to the Unkown
Under wandering stars I’ve Grown
By myself but not Alone
I ask no one
,,, And my ties are severed Clean
the less I have the more I Gain
off the beaten Path I Reign
Rover Wanderer
Nomad Vagabond
Call me what you will
But I’ll take my time anywhere
I’m Free to speak my mind anywhere
Anywhere I Roam
Where I lay my Head is my Home
Where I lay my head is my time anywhere
Free to speak my mind
And I’ll take my find anywhere
Anywhere I Roam
Where I Lay my head is my Home
Carved upon my Stone
My Body lie, but still I Roam.

Wat is reizen?

De reis door het "Heuvelland" is altijd een mengeling tussen plezier en noodzakelijk kwaad. Men moet tenslotte op zijn werk komen. Helaas beginnen de dagen te korten. Of beter gezegd: van daglicht blijven wij steeds langer verstoken.
In de zomer is het een plezier de dalen te zien. Waar de Geul meandert en de koeien uitrusten bij de houtwallen. In het najaar resten mij alleen tinten zwart en grijs.